Τζακ Ο Αντεροβγάλτης, ο δολοφόνος του Whitechapel

Οι φόνοι του Τζακ του Αντεροβγάλτη έγιναν στο Λονδίνο, περισσότερα από 100 χρόνια πριν. Πολλά από τα αποδεικτικά στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί τότε, χάθηκαν και πολλά «γεγονότα» αποτελούν, στην πραγματικότητα, απόψεις διαφόρων (συγγραφέων και δημοσιογράφων) οι οποίοι είχαν γράψει για την υπόθεση κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Για το λόγο αυτό, πολλές από αυτές τις απόψεις είναι αμφισβητήσιμες και το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι παρά μια συγκεφαλαίωση της υπόθεσης στο σύνολό της.

Το «Τζακ ο Αντεροβγάλτης» είναι το λαϊκό όνομα που δόθηκε σε έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος σκότωσε αρκετές πόρνες στο Ανατολικό Λονδίνο το 1888. Το όνομα προέρχεται από μία επιστολή γραμμένη από κάποιον, που ισχυριζόταν πως είναι ο δολοφόνος και που δημοσιεύτηκε την εποχή των φόνων. Οι δολοφονίες έγιναν σε μια περιοχή έκτασης ενός μιλίου και εντός των συνόρων των συνοικιών Whitechapel, Spitalfields, Aldgate και το City του Λονδίνου. Τον αποκαλούσαν επίσης «Δολοφόνο του Whitechapel» και «Πέτσινη Ποδιά».


Σημασία και Σπουδαιότητα
Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης παρέμεινε δημοφιλής για πολλούς λόγους. Δεν ήταν ο πρώτος κατά συρροή δολοφόνος, αλλά, προφανώς, ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε σε μια μητρόπολη, σε μια εποχή που η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν εγγράμματη και ο τύπος αποτελούσε δύναμη κοινωνικής αλλαγής. Ο Αντεροβγάλτης εμφανίστηκε επίσης μια εποχή πολιτικής αναταραχής και τόσο οι φιλελεύθεροι και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές όσο και οι Ιρλανδοί επαναστάτες, προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα εγκλήματα για εξυπηρέτηση των σκοπών τους. Καθημερινά, η δραστηριότητα του Αντεροβγάλτη, καταγραφόταν στις εφημερίδες, όπως και τα αποτελέσματα των ερευνών και οι ενέργειες της αστυνομίας. Ακόμη και τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζούσαν στο Ανατολικό Λονδίνο, όπως και οι λαϊκές διαμαρτυρίες κατά των διαφόρων αρχών της εποχής, δημοσιεύονταν καθημερινά, όχι μόνο για τους κατοίκους του Λονδίνου, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η κάλυψη από τον τύπο ήταν που έκανε τα κατά συρροή εγκλήματα, που ο κόσμος αγνοούσε μέχρι τότε, γνωστά. Ο τύπος, επίσης, ήταν εν μέρει υπεύθυνος για τη δημιουργία πολλών μύθων που περιέβαλαν τον Αντεροβγάλτη και κατέληξαν να παρουσιάζεται σήμερα σαν μια από τις πιο ρομαντικές φιγούρες της ιστορίας, ένας κατά συρροή δολοφόνος γυναικών. Το υπόλοιπο μέρος της ευθύνης βαρύνει τον ίδιο τον Αντεροβγάλτη. Μπορεί να ήταν ένας κατά συρροή σεξουαλικός δολοφόνος, φαινόμενο κοινότατο κατά τη δεκαετία του 1990, αλλά κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη πόλη και να αναγκάσει όλο τον κόσμο να τον προσέξει, αφήνοντας τα φρικτά ακρωτηριασμένα θύματά του εκτεθειμένα σε κοινή θέα. Τέλος, το γεγονός ότι ο Αντεροβγάλτης ουδέποτε συνελήφθη καθώς και το μυστήριο που ακόμα καλύπτει την ταυτότητά του, συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένας γρίφος που, ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι προσπαθούν να λύσουν.


Τα Θύματα
Δεν είναι ξεκάθαρο πόσες ακριβώς γυναίκες σκότωσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Είναι γενικά παραδεκτό ότι δολοφόνησε πέντε, αν και κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν τέσσερις και κάποιοι άλλοι επτά ή περισσότερες. Το κοινό, ο τύπος και κάποια κατώτερα στελέχη της αστυνομίας πίστευαν ότι ο Αντεροβγάλτης ήταν υπεύθυνος για εννέα σφαγές. Οι πέντε γυναίκες που επίσημα θεωρούνται θύματα του Αντεροβγάλτη είναι:1. Mary Ann (Polly) Nichols, δολοφονήθηκε Παρασκευή, 31 Αυγούστου, 1888.
2. Annie Chapman, δολοφονήθηκε Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου, 1888.
3. Elizabeth Stride, δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου, 1888.
4. Catharine Eddowes, δολοφονήθηκε επίσης την ίδια μέρα.
5. Mary Jane (Marie Jeanette) Kelly, δολοφονήθηκε Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου, 1888.

Εκτός από αυτές τις πέντε, υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι να πιστέψουμε ότι το πρώτο θύμα ήταν, στην πραγματικότητα, η Martha Tabram η οποία δολοφονήθηκε την Τρίτη 7 Αυγούστου, 1888, όπως και υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες για το κατά πόσον η Stride ήταν, όντως, θύμα του Αντεροβγάλτη. Για τον ακριβή αριθμό των θυμάτων του, όπως γράφει και ο Philip Sugden στο εξαιρετικό του βιβλίο «The Complete History of Jack the Ripper», δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Με μια πρόταση θα λέγαμε: τουλάχιστον τέσσερις, πιθανότατα έξι, ίσως οκτώ. Και οι πέντε, όπως και η Tabram, ήταν πόρνες και δολοφονήθηκαν μεταξύ Αυγούστου και αρχών Νοέμβρη 1888. Όλες, εκτός της Tabram και της Kelly δολοφονήθηκαν στο ύπαιθρο και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι γνώριζαν η μία την άλλη. Διαφορές υπήρχαν τόσο στην ηλικία όσο και στο παρουσιαστικό τους. Οι περισσότερες ήταν μεθυσμένες, ή έτσι τουλάχιστον εικάζεται, την ώρα που δολοφονήθηκαν.

Η Μέθοδος του Δολοφόνου
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η πλήρης κατανόηση της μεθόδου σύμφωνα με την οποία λειτουργούσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, δεν έγινε παρά αρκετά χρόνια αργότερα. Ο Δολοφόνος του Whitechapel και το θύμα του βρίσκονταν ενώπιος ενωπίω. Την ώρα που σήκωνε τη φούστα της, τα χέρια της ήταν απασχολημένα, άρα ήταν ανυπεράσπιστη. Ο Αντεροβγάλτης άρπαζε τις γυναίκες από το λαιμό και τις στραγγάλιζε, μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους ή, ενδεχομένως, τη ζωή τους. Αυτό αποδείχτηκε ξεκάθαρα από τις νεκροψίες. Κατά το παρελθόν, κάποιοι συγγραφείς υποστήριζαν ότι η επίθεση στα θύματα έγινε από πίσω, καθώς εκείνα έσκυβαν με ανασηκωμένες τις φούστες, προκειμένου να προσφέρουν στον πελάτη πρωκτικό σεξ. Η θεωρία αυτή δεν φαίνεται να στέκει, γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να φωνάξουν και να καλέσουν σε βοήθεια ή, ακόμα, και να του ξεφύγουν. Στη συνέχεια ο Αντεροβγάλτης ξάπλωνε τα θύματά του στο έδαφος, με το κεφάλι τους στα αριστερά του. Αυτό αποδείχτηκε από τη θέση των πτωμάτων, αναφορικά με τοίχους και φράχτες, που δείχνει πως δεν υπήρχε χώρος ώστε ο δολοφόνος να επιτεθεί στο σώμα από τα αριστερά. Η μη ύπαρξη τραυμάτων στο πίσω μέρος του κεφαλιού, υποδεικνύει ότι τα εναπόθετε στο έδαφος και δεν τα πετούσε ή τα άφηνε να πέσουν. Με δεδομένα το κακό καιρό και τη ρυπαρότητα των δρόμων, δεν υπάρχει καμία περίπτωση η πόρνη και ο πελάτης της να ξάπλωναν στο χώμα για τη συνουσία. Όταν οι γυναίκες ήταν στο έδαφος, τους έκοβε το λαιμό. Οι αιμάτινοι λεκέδες στο έδαφος έδειχναν ότι το αίμα σχημάτιζε «λίμνη» δίπλα και κάτω από τον αυχένα και το κεφάλι του θύματος και όχι μπροστά, όπως θα γινόταν αν, όταν τους έκοβε το λαιμό, ήταν όρθιες. Σε μια περίπτωση βρέθηκε αίμα σε ένα φράχτη σε ύψος 14 ιντσών από το έδαφος και απέναντι από το τραύμα του λαιμού, που υποδεικνύει ότι το αίμα τινάχτηκε σε πίδακα κατά την τομή. Η μέθοδος αυτή, επίσης, προστάτευε το δολοφόνο και τα ρούχα του, από αιμάτινους λεκέδες. Με το να βρίσκεται στα δεξιά του θύματος και να κόβει την αριστερή πλευρά του λαιμού τους, το αίμα κατευθυνόταν μακριά από εκείνον, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει λιγότερο να λερωθεί. Εάν το θύμα ήταν ήδη νεκρό πριν το κόψει, τότε η απώλεια αίματος ήταν σαφώς λιγότερη. Στη συνέχεια, ο Αντεροβγάλτης, πραγματοποιούσε τους ακρωτηριασμούς, πάντα από τη δεξιά μεριά του θύματος, ή ακόμα καβαλώντας το στο ύψος των ποδιών. Σε κάποιες περιπτώσεις τα πόδια είχαν ανασηκωθεί καθιστώντας, έτσι, μικρότερη την απόσταση μεταξύ της περιοχής της κοιλιάς και των ποδιών. Σε καμία από τις περιπτώσεις δεν διαπιστώθηκε συνουσία ή, έστω, αυτοϊκανοποίηση του Αντεροβγάλτη πάνω από τα πτώματα. Συνήθως έπαιρνε μαζί του ένα κομμάτι από τα σπλάχνα του θύματος. Η λήψη «τρόπαιου» είναι κοινή πρακτική ανάμεσα στους σύγχρονους κατά συρροή δολοφόνους. Οι περισσότεροι από τους γιατρούς που εξέτασαν τα πτώματα των θυμάτων και διεξήγαγαν τις ανατομίες, πίστευαν ότι ο δολοφόνος πρέπει να είχε κάποιες γνώσεις ανατομίας, για να κάνει ό,τι έκανε, έτσι όπως το έκανε. Σε μία περίπτωση αφαίρεσε ένα νεφρό, ανοίγοντας το πτώμα από μπροστά αντί από το πλάι, και αυτό το κατάφερε χωρίς να καταστρέψει τα γύρω όργανα. Σε μια άλλη περίπτωση αφαίρεσε τα σεξουαλικά όργανα με μια καθαρή μαχαιριά. Με δεδομένες τις συνθήκες τον εγκλημάτων (ύπαιθρος, σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, με την προσοχή τεταμένη ώστε να μην γίνει αντιληπτός από τυόν διερχόμενους και με στενότατα χρονικά περιθώρια), ο Αντεροβγάλτης, είναι πια σχεδόν σίγουρο, πως ήταν εξοικειωμένος με τη χρήση του μαχαιριού του.

Τα Γράμματα Του Αντεροβγάλτη
Είναι κοινά αποδεκτό, από τους ειδικούς στην υπόθεση, ότι καμία από τις επιστολές που υποτίθεται ότι στάλθηκαν από τον Αντεροβγάλτη, δεν ήταν γραμμένη από εκείνον. Ένα γράμμα με ημερομηνία 25 Σεπτεμβρίου, που έφτασε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Central News δυο μέρες αργότερα, ήταν το πρώτο που έφερε την υπογραφή «Jack the Ripper», Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Μια καρτ ποστάλ με ημερομηνία 1 Οκτωβρίου ακολούθησε. Επειδή αναφερόταν σε «διπλό γεγονός», η αστυνομία υπέθεσε ότι ήταν σταλμένη από τον ίδιο τον Αντεροβγάλτη, επειδή την προηγούμενη μέρα είχε δολοφονήσει δύο γυναίκες. Η κάρτα, επίσης, έκανε μνεία και για το γράμμα, η αποστολή του οποίου δεν είχε, ακόμη, ανακοινωθεί στο κοινό. Ωστόσο, η αστυνομία είχε πειστεί ότι τόσο η επιστολή, όσο και η κάρτα, ήταν δουλειά κάποιου δημοσιογράφου. Ένα έγγραφο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, βεβαιώνει ότι ένας δημοσιογράφος του Central News, ονόματι Tom Bulling, ήταν ο συγγραφέας και των δύο. Μια άλλη επιστολή που ακολούθησε, θα μπορούσε να είχε γραφεί από το δολοφόνο. Στα μέσα του Οκτώβρη, ο George Lusk, επικεφαλής της Επιτροπής Επαγρύπνησης Πολιτών του Whitechapel, έλαβε ένα μικρό πακέτο, που περιείχε τμήμα ανθρώπινου νεφρού, καθώς και ένα σημείωμα, γραμμένο από κάποιον που ισχυρίζονταν πως ήταν ο Αντεροβγάλτης και πως το κομμάτι του νεφρού ήταν μέρος από εκείνο που είχε αφαιρέσει από την Eddowes. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό, αν και το θύμα έπασχε από την ασθένεια του Bright και η περιγραφή του νεφρού ταιριάζει με νεφρό που έχει προσβληθεί από την ασθένεια.

Οι Αποδείξεις
Την εποχή πριν την ανάπτυξη της ιατροδικαστικής επιστήμης και της μεθόδου περισυλλογής δακτυλικών αποτυπωμάτων, ο μόνος τρόπος να αποδειχθεί ότι κάποιος είχε διαπράξει έναν φόνο, ήταν είτε να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω, είτε να ομολογήσει το έγκλημα. Δυστυχώς, οι φόνοι του Whitechapel, συνέπεσαν με αυτή την εποχή. Ένα ενδιαφέρον σημείο της υπόθεσης είναι ότι οι έρευνες διεξήχθησαν από δύο αστυνομικά τμήματα. Η Μητροπολιτική Αστυνομία, γνωστή ως Scotland Yard, ήταν αρμόδια για εγκλήματα διαπραχθέντα σε όλο το Λονδίνο και τα περίχωρα, εκτός από το City (το κέντρο της πόλης του Λονδίνου), το οποίο είχε τη δική του αστυνομία. Όταν δολοφονήθηκε η Eddowes στην περιοχή τους, αναμίχθηκαν στην υπόθεση του Αντεροβγάλτη. Κατά γενική ομολογία, οι κατώτεροι αξιωματικοί των δύο δυνάμεων συνεργάστηκαν καλά, πράγμα που δεν έγινε στα ανώτερα κλιμάκια. Δεν είναι γνωστό σε τι επίπεδο, η αποτυχία τους να συνεργαστούν είχε ως αποτέλεσμα τη μη επίλυση του μυστηρίου του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και σήμερα, παρόλα τα επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα που υπάρχουν, η αναγνώριση και η σύλληψη ενός κατά συρροή δολοφόνου, παραμένει δύσκολη υπόθεση. Εκτός από τις αυτοψίες και τη λήψη καταθέσεων από οποιονδήποτε μπορεί να γνώριζε κάτι για την υπόθεση, η Μητροπολιτική Αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει περισσότερα. Η κοινή γνώμη της εποχής ήταν ότι η αστυνομία ήταν ανίκανη και ότι ο Sir Charles Warren, αρμόδιος δημοτικός σύμβουλος, ήταν μόνο καλός στο να καταστέλει τα πλήθη και να επιβάλει την τάξη, παρά στο να διεξάγει δουλειά ντετέκτιβ. Του καταλόγισαν ιδιαίτερα το γεγονός ότι αρνήθηκε να προσφέρει αμοιβή για όποιον έδινε πληροφορίες τέτοιες, που θα οδηγούσαν στη σύλληψη του Αντεροβγάλτη. Στην πραγματικότητα ο Warren, δεν είχε καμία αντίρρηση για την αμοιβή. Ήταν ο ανώτερός του, υπουργός Henry Matthews, που αρνήθηκε την χορηγία αμοιβής.

Η Αστυνομία του City, φαίνεται να έκανε καλύτερη δουλειά, αν και ούτε αυτή επέτυχε τη σύλληψη του δολοφόνου. Οι αστυνομικοί της έκαναν σκίτσα των σκηνών των εγκλημάτων, τράβηξαν πολλές φωτογραφίες της Eddowes και, αν και δεν ήταν εντός της περιοχής δικαιοδοσίας τους, έβγαλαν φωτογραφίες και του πτώματος της Kelly, που είναι και το μόνο θύμα του Αντεροβγάλτη που φωτογραφήθηκε στη σκηνή του εγκλήματος. Ένας από τους λόγους διαξιφισμού μεταξύ της ηγεσίας των δύο δυνάμεων, ήταν ένα γκράφιτι που ανακαλύφθηκε στη οδό Goulston, τη νύχτα του διπλού φονικού. Ένα κομμάτι από την ποδιά της Eddowes, το οποίο ο Αντεροβγάλτης χρησιμοποίησε για να σκουπίσει το μαχαίρι του, ανακαλύφθηκε από έναν αστυνομικό κοντά σε ένα κατώφλι. Πάνω από την πόρτα ήταν γραμμένο με κιμωλία το μήνυμα: «Οι Εβραίοι είναι αυτοί που δεν θα κατηγορηθούν άδικα». Υπήρχε περίπτωση η φράση αυτή να είχε γραφεί από τον Αντεροβγάλτη και οι αξιωματικοί της αστυνομίας του City ήθελαν να τη φωτογραφήσουν. Ο Warren φοβήθηκε ότι αν η επιγραφή έμενε μέχρι να υπάρξει αρκετό φως ώστε να γίνει η φωτογράφιση, υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσουν ταραχές εναντίον των Εβραίων που ζούσαν στο Whitechapel, τους οποίους ήδη μερίδα φανατικών Άγγλων θεωρούσε υπεύθυνους για τους φόνους. Η επιγραφή σβήστηκε με εντολή του Warren, ο οποίος δεν συμβιβάστηκε ούτε με την κάλυψη της λέξης «εβραίοι», προκειμένου να φωτογραφηθεί το μήνυμα. Τελικά, η αστυνομία ουδέποτε κατηγόρησε κάποιον για τους φόνους που διέπραξε ο Αντεροβγάλτης, γεγονός που δείχνει ότι δεν είχαν ικανό αριθμό αποδείξεων ώστε να εξασφαλιστεί μια ετυμηγορία ενοχής σε δικαστική αίθουσα.

Οι Ύποπτοι
Πολλά άτομα θεωρήθηκαν την εποχή των φόνων, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, ως ύποπτοι των δολοφονιών. Για κανέναν, όμως, από αυτούς δεν στάθηκε δυνατόν να στηριχθεί κατηγορία με αποδείξεις. Ας δούμε τους κυριότερους από αυτούς.

Μ. J. Druitt: Απόφοιτος του Winchester College και μανιώδης σπόρτσμαν. Βρέθηκε πνιγμένος στον Τάμεση την 31 Δεκεμβρίου του 1888. Θεωρείται από πολλούς ως ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος στην υπόθεση του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Δικηγόρος και εκπαιδευτικός, διορισμένος ως καθηγητής σε σχολείο αρρένων, απολύθηκε όταν κυκλοφόρησαν φήμες για σεξουαλική παρενόχληση μαθητών του. Ο Druitt αυτοκτόνησε πέφτοντας στον Τάμεση με πέτρες στις τσέπες του. Το γεγονός ότι η αυτοκτονία του συνέβη μετά το τελευταίο διπλό φονικό του Αντεροβγάλτη και το ότι, μετά το θάνατό του, οι δολοφονίες σταμάτησαν, ενίσχυσαν την εντύπωση ότι ήταν ένας πιθανότατος ύποπτος.

Severin Klosowski (επίσης γνωστός ως George Chapman): Πολωνός, σπούδασε ιατρική στην πατρίδα του και πήρε ειδικότητα στη χειρουργική. Για άγνωστο λόγο μεταναστεύει στην Αγγλία λίγο πριν αρχίσουν οι φόνοι. Εργάζεται, αρχικά, ως βοηθός κουρέα και στη συνέχεια αγοράζει το κουρείο το κουρείο. Είναι οξύθυμος και βίαιος. Παντρεύεται ή συζεί με έξι γυναίκες. Μάρτυρες αναφέρουν περιστατικά ξυλοδαρμού των συντρόφων του. Οι τρεις τελευταίες πεθαίνουν μυστηριωδώς. Αποκαλύπτεται ότι ο Klosowski τις δηλητηρίαζε. Συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται. Πεθαίνει στην κρεμάλα. Προφανώς, η σύνδεσή του με τους φόνους έγινε λόγω της βιαιότητας του χαρακτήρα του, του μισογυνισμού του και των γνώσεών του πάνω στην ιατρική. Την εποχή που δρούσε, όμως, ο Αντεροβγάλτης, ο Klosowski ήταν πολύ νέος (μόλις 23-24 ετών), ενώ όλες οι περιγραφές του Αντεροβγάλτη συμφωνούν ότι επρόκειτο για άντρα μεγαλύτερης ηλικίας.

Aaron Kosminski: Πολωνοεβραίος, και κάτοικος του Whitechapel. Είχε καταλήξει παράφρων μετά από «χρόνια επιδόσεων σε μοναχική ακολασία», ευφημισμός της εποχής για τον αυνανισμό. Ο Kosminksi έτρεφε άσβεστο μίσος για τις γυναίκες, κυρίως τις πόρνες, ήταν ιδιαίτερα βίαιος και επικίνδυνος. Αναγνωρίστηκε από αυτόπτη μάρτυρα, επίσης εβραίο, ως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Στη συνέχεια ο μάρτυρας απέσυρε την κατάθεσή του, επειδή δεν ήθελε να καταδώσει ομόθρησκό του. Ο Kosminski τελείωσε της μέρες του σε άσυλο ψυχοπαθών.

Michael Ostrog (επίσης γνωστός με άλλα 20 ονόματα, τουλάχιστον): κατ’ εξακολούθηση κλέφτης, από τα φοιτητικά του χρόνια. Σπούδασε γιατρός αλλά εκδιώχθηκε από το πανεπιστήμιο όταν συνελήφθη να κλέβει. Την εποχή των φόνων έμενε στην περιοχή. Είχε κλειστεί σε άσυλο ψυχοπαθών ως «μανιακός και εξαιρετικά επικίνδυνος». Αφέθη ελεύθερος ως «θεραπευμένος» λίγο πριν αρχίσουν οι φόνοι, για να εγκλειστεί πάλι, μετά τον τελευταίο και να μην αφεθεί ελεύθερος ποτέ. Οι φόνοι είχαν, στο μεταξύ, σταματήσει. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε τις υποψίες εναντίον του.

Francis Tumblety (επίσης γνωστός ως J.H. Blackburn, Frank Townsend): Παρέμεινε σκοτεινή και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, από τη γέννηση έως το θάνατό του. Γεννημένος στον Καναδά, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στιν Ηνωμένες Πολιτείες. Εμφανιζόταν ως γιατρός, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει σχετικές σπουδές. Προσφέρει στους ασθενείς του βότανα και ματζούνια δικής του παρασκευής. Κατηγορείται για το θάνατο μια πόρνης, όταν αυτή πεθαίνει κατά τη διάρκεια επέμβασης πραγματοποιούμενης από τον Tumblety (έκτρωση) αλλά με διάφορα νομικά τερτίπια αφήνεται ελεύθερος. Ταξιδεύει στις μεγαλύτερες πόλεις της Αμερικής. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος, τον βρίσκει να εμφανίζεται, ανοικτά πλέον, ως γιατρός. Μάρτυρες αναφέρουν ότι κατείχε αρκετές ντουλάπες γεμάτες με, διατηρημένα σε βάζα με φορμόλη, σπλάχνα. Μάρτυρες ισχυρίζονται ότι ο ίδιος είχε πει ότι η συλλογή του περιλαμβάνει «σπλάχνα από γυναίκα κάθε κοινωνικής τάξης», αναφέρουν δε ότι ήταν εντυπωσιακά μεγάλη. Είναι μισογύνης και δεν διστάζει να το κοινοποιεί με κάθε ευκαιρία. Ισχυρίζεται ότι στα νιάτα του είχε κάνει ένα γάμο με μια κοπέλα η οποία, όπως αποδείχτηκε, είχε υπάρξει πόρνη. Στη συνέχεια, και μετά από καταγγελίες ότι συναναστρέφεται ανησυχητικά νεαρά άτομα, συλλαμβάνεται και κατηγορείται ως ομοφυλόφιλος. Φεύγει για το Λονδίνο και φτάνει λίγους μήνες πριν αρχίσουν οι φόνοι. Συλλαμβάνεται και ανακρίνεται για τους φόνους. Οι εφημερίδες μιλάνε για την πιθανότητα ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης να είναι Αμερικανός. Τίποτα δεν αποδεικνύεται. Πρόσφατα, γύρω στο 1993, είδαν το φως της δημοσιότητας κάποιες επιστολές, των οποίων η γνησιότητα πιστοποιήθηκε, που αναφέρουν ότι ο Tumblety ήταν ένας από τους ισχυρούς υπόπτους. Οι φόνοι σταμάτησαν όταν επέστρεψε στην Αμερική. Η Scotland Yard, είχε στείλει αστυνομικούς να τον παρακολουθούν και εκεί. Άτομα που τον γνώριζαν κατέθεσαν ότι θα μπορούσε να είναι ο δολοφόνος. Ο Tumblety, ο οποίος τα καταφέρνει περίφημα με τις μεταμφιέσεις, ξεφεύγει από τους διώκτες του προς άγνωστη κατεύθυνση. Εμφανίζεται στο προσκήνιο μια δεκαετία, περίπου, πριν από το θάνατό του. Ζει με την αδελφή του και έχει αποκτήσει σημαντική περιουσία. Πεθαίνει και θάβεται στην Αμερική.

Η Βασιλική Συνομωσία – Πρίγκιπας Albert Victor

Ο Πρίγκιπας Albert Victor, εγγονός της Βασίλισσας Βικτώριας και γιος του διαδόχου του θρόνου, ήταν ένας νέος χαμηλού προφίλ, άτολμος και λιγομίλητος, με υποψία ελαφράς νοητικής στέρησης, εν μέρει κουφός («κληρονομιά» από το σόι της μητέρας του), χωρίς να λάβει ποτέ σοβαρή εκπαίδευση, φιλάσθενος και μοναχικός. Πέθανε από γρίπη, πριν προλάβει να διαδεχθεί τον πατέρα του στο θρόνο.

Το 1973, το BBC ετοιμάζει μια φιλόδοξη παραγωγή πάνω στην υπόθεση του Τζακ του Αντεροβγάλτη, με τη φιλοδοξία να λύσει το μυστήριο μια για πάντα. Προσλαμβάνει ερευνητές και ιδιωτικούς ντετέκτιβς και τους βάζει να εργάζονται στην υπόθεση. Κάποιοι από αυτούς, εξετάζοντας τα αρχεία της Scotland Yard και συνομιλώντας με αστυνομικούς, ακούνε για πρώτη φορά το όνομα Joseph Sickert. Αναζητώντας το πρόσωπο, πέφτουν πάνω σε μια απίστευτη ιστορία.

Ο πατέρας του Joseph Sickert ήταν ο διάσημος ζωγράφος Walter Sickert, ο οποίος ζούσε στο Ανατολικό Λονδίνο της εποχή των φόνων και εικάζεται ότι γνώριζε την αλήθεια. Ο Joseph διηγήθηκε μιαν ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο πρίγκιπας Albert Victor, συνήθιζε να επισκέπτεται τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου ως κοινός πολίτης, συνήθως με τη συντροφιά του Walter Sickert. Σε κάποια από αυτές τις βόλτες, ο Sickert του γνώρισε την Annie Elizabeth Crook, μια νεαρή, καθολική κοπέλα, ιδιοκτήτρια καπνοπωλείου. Ερωτεύτηκαν, η Annie έμεινε έγκυος, γέννησε ένα κοριτσάκι και το νεαρό ζευγάρι ζούσε ευτυχισμένο. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που η Βασίλισσα Βικτώρια έμαθε για τα «κατορθώματα» του εγγονού της και έδωσε εντολή να λυθεί το ζήτημα οριστικά. Ανέθεσε την υπόθεση στον Πρωθυπουργό της, Λόρδο Salisbury, ο οποίος οργάνωσε μια έφοδο στο διαμέρισμα του νεαρού ζεύγους, ο Albert και η Annie απήχθηκαν και φυγαδεύτηκαν με διαφορετικές άμαξες. Η μικρή κόρη τους, που είχαν ονομάσει Alice Margaret, διέφυγε.

Στη συνέχεια ο Salisbury με τη βοήθεια του Sir William Gull, ο οποίος ήταν ο προσωπικός γιατρός της βασίλισσας, έκλεισε την Annie σε ψυχιατρείο. Εκεί την χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη μνήμη της, να γίνει επιληπτική και, σταδιακά, να τρελαθεί. Η ιστορία θα τελείωνε εδώ, αν δεν υπήρχε η Mary Kelly.

Η Kelly, τρόφιμος φτωχοκομείου, ανακαλύφθηκε από τον Walter Sickert, ο οποίος την έφερε στην Annie για να την βοηθά στο καπνοπωλείο. Σύντομα έγινε η νταντά της μικρής Alice και, μάλιστα, ήταν αυτή που τη διέσωσε κατά την έφοδο του Salisbury. Στη συνέχεια, και επειδή δεν μπορούσε να συντηρήσει τη μικρή, την παρέδωσε στις καθολικές καλόγριες και εκείνη επέστρεψε στο Ανατολικό Λονδίνο, όπου βυθίστηκε στο αλκοόλ και στην πορνεία. Γνώριζε, όμως, την ιστορία και άρχισε να τη διαδίδει. Σύντομα, κάποιες από τις συντρόφισσές της άρχισαν να την πιέζουν να γράψει γράμμα στην κυβέρνηση και να ζητά χρήματα ως αντάλλαγμα για τη σιωπή της. Οι συντρόφισσες αυτές ήταν οι Polly Nichols, Liz Stride και Annie Chapman. Όταν ο Salisbury έμαθε για την νέα απειλή, κάλεσε πάλι τον Gull.

Ο Gull με τη βοήθεια του John Netley, ενός αμαξά που συχνά πήγαινε τον πρίγκιπα στο Ανατολικό Λονδίνο, συλλαμβάνει ένα σχέδιο που, αφενός μεν θα τους απαλλάξει από τις ενοχλητικές και επικίνδυνες πόρνες και, αφετέρου, θα διδάξει ένα μάθημα σε όλους όσοι στο μέλλον σκεφτούν να τα βάλουν με την κυβέρνηση. Ως αρωγός στο «έργο» τους διορίζεται από τη βασίλισσα αναπληρωτής αρχηγός αστυνομίας ο Robert Anderson. Ο ρόλος του θα ήταν να παρακωλύει έντεχνα τις έρευνες και να προφυλάσσει τα νώτα των άλλων δύο. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης είχε γεννηθεί!

Ο φόνος της Eddowes ήταν λάθος. Συχνά κυκλοφορούσε με το όνομα της Mary Kelly, και οι συνωμότες την πέρασαν, λανθασμένα, για εκείνη. Όταν διαπίστωσαν το λάθος τους αναζήτησαν την Kelly και τη σκότωσαν επίσης.

Οι φόνοι σταμάτησαν και ο αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε στο πρόσωπο του Montague Druitt. Ο Sickert υπαινίχθηκε ότι ο θάνατός του δεν ήταν αυτοκτονία. Η μικρή Alice Margaret μεγάλωσε ειρηνικά στο μοναστήρι που την είχαν εμπιστευθεί και από, παιχνίδι της μοίρας, παντρεύτηκε τον Walter Sickert και του χάρισε το γιο του Joseph. Ο Sir William Gull, πέθανε λίγο μετά τους φόνους, αν και υπάρχουν φήμες ότι κλείστηκε σε φρενοκομείο. Η Annie Crook πέθανε τρελή σε ένα φωτοχοκομείο. Ο Netley κυνηγήθηκε από ένα εξαγριωμένο πλήθος, όταν προσπάθησε να παρασύρει και να σκοτώσει με την άμαξά του την Alice Margaret, λίγο μετά τους φόνους. Πνίγηκε στον Τάμεση.

Ο Joseph είπε πως ο πατέρας του είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τους φόνους και ένοιωθε ενοχές. Επειδή δεν ήταν ασφαλές να πει το οτιδήποτε, υποτίθεται ότι άφηνε στοιχεία για την υπόθεση στους πίνακες που ζωγράφιζε. Αργότερα, υποτίθεται επίσης, ότι παντρεύτηκε την Alice Margaret.

Το Μέλλον
Τα τελευταία δέκα χρόνια ανακαλύπτονται περισσότερες αποδείξεις, νέα στοιχεία έρχονται στο φως (με τη βοήθεια των νέων εγκληματολογικών επιστημών) και διεξάγεται σοβαρή έρευνα πάνω στο μυστήριο του Τζακ του Αντεροβγάλτη, η σοβαρότερη, ενδεχομένως, από την εποχή που η υπόθεση έκλεισε επίσημα, το 1892. Η μελέτη των υπαρχόντων στοιχείων με τη βοήθεια νέων τεχνολογιών, αποκαλύπτει συνεχώς νέα ευρήματα. Το δυστύχημα είναι ότι δεν έχουν διασωθεί πολλά πρωτότυπα στοιχεία. Οι αρχικοί φάκελοι της Scotland Yard καταστράφηκαν κατά τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου στη διάρκεια του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου. Και πριν, όμως, από αυτό πολλά στοιχεία είχαν εξαφανιστεί, είτε δόλια, είτε ως αναμνηστικά της πιο πολύκροτης υπόθεσης. Καθώς τα αρχεία των φόνων του Τζακ του Αντεροβγάλτη ήταν ελεύθερα για το κοινό, πολλοί «ερευνητές» τα λεηλάτησαν. Η τελευταία μεγάλη αρπαγή έγινε τη δεκαετία του 1970. Ό,τι απέμεινε διασώθηκε σε μικροφίλμ.

Είναι πολύ πιθανό η ταυτότητα του Τζακ του Αντεροβγάλτη να αποκαλυφθεί στο μέλλον. Μπορεί να είναι κάποιος από τους κυρίως υπόπτους που ήδη αναφέραμε, κάποιος άλλος που ανακρίθηκε και αφέθηκε ελεύθερος, ή κάποιος που η αστυνομία δεν είχε ασχοληθεί καθόλου μαζί του. Εάν η άποψη ότι η λονδρέζικη αστυνομία είχε ανακαλύψει την ταυτότητα του Τζακ, αλλά για κάποιους λόγους την κράτησε κρυφή, είναι αληθής, τότε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι κάποιος, κάποτε θα οδηγηθεί στην αλήθεια.


Πηγή: Casebook: Jack The Ripper
Μετάφραση από τα αγγλικά/σύνθεση: Composition Doll