Οι Τρεις Του West Memphis

Ένα κείμενο του "εξωτερικού συνεργάτη" μας diki

Πρόλογος

Υπάρχει και άλλος ένας 'χαμένος παράδεισος'. Πολύ σκληρός για να τον αγνοήσεις. Τόσο λάθος που σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις. Κοιτάς γύρω σου όμως και δεν υπάρχει κανείς να ακούσει. Κανείς που να συνδυάζει εξουσία και μυαλό τουλάχιστον. Μια τραγωδία που ξεπερνάει σε νοσηρότητα τον Chan-wook Park, ξεπερνάει σε διαστροφή τον Terry Gilliam, ξεπερνάει ακόμα και τους τραγελαφικούς αδελφούς Joel&Ethan Coen.

Γιατί δεν πρόκειται για μυθοπλασία. Η ζωή έχει τον τρόπο της να παράγει τα πιο 'καλά' σενάρια. Τους Joe Berlinger και Bruce Sinofsky ίσως τους έχετε ακουστά από το πρόσφατο ντοκυμαντέρ Some Kind of Monster (2004) που διαπραγματευόταν τις εσωτερικές διαμάχες των μελών του συγκροτήματος Metallica. Αξίζει να το δείτε, αν και οι φιλοσοφικές ανυσηχίες και οι εγωισμοί κάποιων ταλαντούχων πλην κακομαθημένων μουσικών δε συγκρίνεται με το Paradise Lost.

Ίσως δε ξέρετε ότι 8 χρόνια πριν, οι δύο αυτοί δημιουργοί θα κατέγραφαν (και θα συμμετείχαν, πιθανώς αλλοιώνοντας) μια από τις πιο αμφιλεγόμενες δικαστικές ιστορίες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι δύο αυτοί, άγνωστοι ως τότε ντοκιμαντερίστες, δουλεύοντας για το μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο HBO (σπίτι μεγάλων επιτυχιών όπως The Sopranos, Sex and the City, The Wire, Six Feet Under, Oz, Deadwood, κτλ) επισκέφθηκαν το West Memphis του Arkansas με αφορμή τρεις φόνους. Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι της ντροπής.


Η υπόθεσηΣτις 5 Μαΐου 1993, τρία 8χρονα αγοράκια εξαφανίσθηκαν μετά το σχολείο και βρέθηκαν το επόμενο μεσημέρι, ύστερα από αναζήτηση των αρχών, νεκρά σε ένα ρυάκι στο Robin Hood Hills. Τα τρία αγοράκια είχαν υποστεί στο μικρό αυτό διάστημα ανομολόγητα αίσχη, βασανιστήρια, σεξουαλική κακοποίηση και φρικτό θάνατο. Βρέθηκαν πισθάγκωνα δεμένα, μαχαιρωμένα, το ένα από αυτά (ο μικρός Christopher Byers - υιοθετημένος από τον Mark Byers - σημειώστε το αυτό το όνομα) είχε έντονες κακώσεις στο κεφάλι, ενώ τους είχε αφαιρεθεί το δέρμα από τα γεννητικά τους όργανα, πιθανώς με μαχαίρι.

Παρ'όλα αυτά η ιατροδικαστική έρευνα ανέφερε ως αίτια θανάτου του μεν Christopher την έντονη απώλεια αίματος, ενώ των άλλων δύο αγοριών τον πνιγμό.


Η παρωδίαΤο έγκλημα ήταν αδιανόητο για τα δεδομένα του μικρού W.Memphis (27.666 κάτοικοι). Οι ένοχοι ήταν κάποιοι ανάμεσά τους κι αυτό έκανε το έγκλημα ακόμα πιο τρομαχτικό. Η ανάγκη να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι ήταν πιο επιτακτική κι από το να θρηνήσουν. Η θεοφοβούμενη αυτή κοινωνία του Αμερικανικού νότου είχε ήδη να αντιμετωπίσει τη φτώχια της (23.7% κάτω από το όριο φτώχιας) και μια ζωή χωρίς ελπίδα και νόημα. Με φίλο το αλκοόλ, γραπωμένοι από έναν άσπλαχνο πλην υποσχόμενο Θεό, ζούσαν, στα καθηλωμένα τροχόσπιτά τους, μια ζωή επιβίωσης. Το τελευταίο που χρειαζόντουσαν ήταν κάποιους διεστραμμένους ανάμεσά τους να απειλούν τις ζωές των μονάκριβών τους.

Το έργο της αστυνομίας ανέλαβαν οι ελλειπείς τοπικές αρχές. Για τα μεγάλα αμερικάνικα αστικά κέντρα η υπόθεση δεν έχρηζε έρευνας από τα ακριβά εκπαιδευμένα στελέχη των αντίστοιχων σωμάτων της πρωτεύουσας. Τα λάθη πολλά. Και δεδομένου αυτού που θα επακολουθούσε, ασυγχώρητα.

Αξίζει να αναφέρω πως το ίδιο βράδυ που έγιναν οι φόνοι ένας μαύρος λουσμένος στο αίμα και τις λάσπες, αποπροσανατολισμένος και αδιάλλακτος, εισέβαλε σε ένα φαστφουντάδικο για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Οι πρώτοι που κατέφθασαν στο μαγαζί δεν ασχολήθηκαν γιατί ήταν εκτός δικαιοδοσίας τους (θυμηθείτε πως τα 3 αγοράκια αναζητούνται από την προηγούμενη!). Ο μαύρος άντρας δε βρέθηκε ποτέ. Στο μέρος έφτασε αρκετά αργότερα το ίδιο επιτελείο που είχε μόλις ανακαλύψει τα 3 νεκρά παιδιά. Συνέλλεξε στοιχεία. Μέσα σε αυτά βρέθηκαν ίνες, αίμα και λάσπες που ταίριαζαν απόλυτα με αυτά των αγοριών. Τα στοιχεία απορρίφθηκαν γιατί οι αστυνομικοί δεν είχαν αλλάξει ρούχα οπότε μπορεί κάλλιστα να μετέφεραν αυτοί τα στοιχεία! (ασσύληπτης και ηλιθιότητας το γεγονός, που αγγίζει τα όρια της εγκληματικής πράξης κατ' εμέ).

Η έρευνα, λόγω έλλειψης στοιχείων, στράφηκε σε πιθανούς ενόχους, με βάση τη διαίσθηση. Στόχος έγιναν ανήλικα αγόρια, με κριτήριο τη διαφορετικότητά τους. Πιθανότερος ένοχος φάνηκε ο Damien Echols, ένας 19χρονος χεβιμεταλάς. Ο νεαρός αρνήθηκε τη συμμετοχή του και δέχθηκε να περάσει τεστ αληθείας (polygraph test) χωρίς να φανερωθεί η ενοχή του.
Μετά και από αυτή την αποτυχία των αρχών οι μέρες περνούσαν και η πίεση αύξανε για την ανεύρεση των 'τεράτων'. Την 'ιδέα' τότε 'πέταξε' η Vicky Hutcheson: να ανακρίνουν τον Jessie Misskelley. Αυτός θα ήξερε για τον Damien. Δεν παρέλειψε να δώσει και σωρεία αντικρουόμενων στοιχείων τα οποία αγνοήθηκαν λόγω της συνεχής αλλαγής τους και της μεταξύ τους αντιφατικότητας. (Μετά από χρόνια η Vicky παραδέχτηκε πως το έκανε για την αμοιβή κι επειδή η αστυνομία απειλούσε να της πάρει την κηδεμονία του παιδιού της. Η ιστορία της ήταν φτιαχτή. Ήταν μία από τις πολλές ψευδομάρτυρες-καλοθελητές που θα εμφανίζονταν τις επόμενες μέρες)

Οι αρχές συνέλαβαν και ανέκριναν επί ώρες (παραβιάζοντας κάθε πιθανό κανονισμό) τον πνευματικά καθυστερημένο Jessie Misskelley. Το ανήλικο αυτό παιδί (με IQ 72), ύστερα από μία μη καταγεγραμμένη ανάκριση, απουσία δικηγόρου, ομολόγησε πως ο Echols είχε κάνει το φόνο κι ότι στο έγκλημα συμμετείχε και ο φίλος του Echols, o 16χρονος Jason Baldwin. Ο Jessie δήλωσε πως ήθελε απλώς "να τον αφήσουν ήσυχο". Δε πίστευε πως θα τιμωρούταν ποτέ αφού δεν μπορούσαν να βρουν κανένα στοιχείο εναντίον του. Ήταν αθώος και το ήξερε. Τι είχε να φοβηθεί;

Είχε να φοβηθεί δυστυχώς το φόβο των υπολοίπων. Αυτόν που τους ωθούσε να βρουν πάση θυσία τους αποδιοπομπαίους τράγους. Ένας καθυστερημένος (o Jessie) και δύο ψυχές παραδομένες στο σατανισμό (o Damien κι ο Jason) ήταν τα κατάλληλα εξιλαστήρια θύματα. Η κοινωνία του West Memphis θα έβγαινε νικήτρια από αυτήν την ιστορία. Οι χριστιανικές αρχές θα αποδεικνύονταν για μια ακόμα φορά ο σωστός δρόμος. Δεν είχαν αποτύχει οι άνθρωποι. Ο Σατανάς ήταν ο φταίχτης. Στην μικρή αυτή πόλη του αμερικανικού νότου ο Σατανάς ήταν υπαρκτή οντότητα και οι χεβιματαλάδες υποτακτικοί του. Όχι, δεν ήταν κάτι ανώριμα παιδιά που έσπαγαν την ανία ενασχολούμενα με Αυτόν. Δεν ήταν τρεις έφηβοι που έκαναν τη δική του αφελή επανάσταση φορώντας μαύρα t-shirts με τους Metallica κι αφήνοντας μακριά μαλλιά. Ήταν υπηρέτες του Σατανά. Κι έπρεπε να καούν στην κόλαση.


Η πρώτη δίκηΠρώτος δικάστηκε ο Jessie. Στο δικαστήριο αρνήθηκε κάθε συμμετοχή. Τα επιχειρήματα της υπεράσπισης ακράδαντα. Το κατηγορητήριο είχε μόνο την παράνομη κασέτα. Τα δικαιώματα του Jessie όμως δεν είχαν χώρο στο πανηγύρι.

Το γεγονός κατέφθασε για να παρακολουθήσει (επί ένα χρόνο) το συνεργείο του HBO. Δεν ήξεραν τότε ποιο θα ήταν το θέμα τους. Αρχικά πίστευαν πως το υλικό θα παρουσίαζε τη διάβρωση της νεολαίας, πώς η 'σατανιστική' μουσική αλλοίωσε τις ψυχές των τριών εγκληματιών. Η έκπληξη τους ήταν πολύ μεγάλη. Αυτό που παρακολούθησαν ήταν δύο πολύ δύσκολες δικαστικές μάχες με αμφιλεγόμενες αποφάσεις που πάρθηκαν χωρίς ψυχραιμία.

Η παρουσία του HBO επέβαλε σε όλους να δώσουν μια καλοστημένη παράσταση. Η βλαχιά και η κιτσαρία και ο δηθενισμός σε όλο του το μεγαλείο. Θιγόντουσαν οι υπολήψεις πολλών ανθρώπων. Άνθρωποι στα πρόθυρα συνταξιοδότησης, δε ρίσκαραν το τομάρι τους για μια υπόθεση. Σαν γροθιά αλληλοστηρίχθηκαν, συμφώνησαν και φόρεσαν τις παρωπίδες τους. Η αστυνομία τα είχε κάνει μούσκεμα, τόσο στη περισσυλογή των στοιχείων όσο και στη διαδικασία ανάκρισης του Jessie. Αν κρινόταν ένοχος όλα θα ήταν εντάξει.

Κι έτσι έγινε. Ισόβια κάθειρξη (συν 40 χρόνια φυλάκισης), για συνεργεία σε φόνο. Αυτό, παρότι η 'μαρτυρία' του Jessie περιελάμβανε ανακρίβειες. Ακόμα και για το αν ήταν πρωί ή βράδυ ο φόνος. Αυτά που είπε ήταν αυτά που έπρεπε να ακουστούν. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού η περιγραφή των φόνων δίπλα στο ρυάκι, παρότι οι ερευνητές απέκλεισαν το ενδεχόμενο να έγιναν εκεί. Τα επί ώρες βασανισμένα σώματα των τριών παιδιών (θυμηθείτε πως το ένα πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία) δεν είχαν αφήσει ούτε μία σταγόνα αίματος τριγύρω, ένδειξη ότι είχαν εναποτεθεί εκεί ήδη νεκρά. Αλλά ο τρομαγμένος και τρομακτικά ηλίθιος Jessie δε καταλάβαινε σε τι έμπλεκε. Καλά καλά δεν ήξερε τα δικαιώματά του. Τα οποία καταπατήθηκαν και ξεχάστηκαν όπως έγινε σε όλες τις περιπτώσεις που η αμερικάνικη κοινωνία απαίτησε δράση (Oklahoma, 9/11, Guantanamo, Σερβία, Αφγανιστάν...)


Η δεύτερη δίκηΜε βάση αυτή την μαρτυρία-φιάσκο ξεκίνησε η δίκη των δύο άλλων ενόχων που θεωρούνταν και τα 'κεφάλια' πίσω από τους φόνους. Χωρίς κίνητρο ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο, με συνοπτικές διαδικασίες ο Damien και ο Jason βρέθηκαν προ εκπλήξεως: ένοχοι! Καταδικασμένοι σε θανατική ποινή και ισόβια κάθειρξη αντίστοιχα.

Η μαρτυρία του Jessie δεν μπόρεσε να κατατεθεί ως πειστήριο αφού ο Jessie αρνήθηκε να την επαναλάβει. Όπως και κατά τη διάρκεια της δίκης του, υποστήριξε πως τα λεγόμενά του ήταν αποτέλεσμα πιέσεων κι όχι αληθινή ομολογία.

Ποια ήταν λοιπόν τα επιχειρήματα κατά του Damien; Η ενασχόλησή του με το heavy metal, η ανάγνωση βιβλίων του Stephen King (!!), κάτι στίχοι των Pink Floyd που είχε γράψει σε ένα τετράδιο, το μικρό του όνομα (Damien σημαίνει γλυκός και άκακος, αλλά έχει συνδυαστεί με το σατανισμό λόγω της ταινίας The Omen!), το ενδιαφέρον του για τους Wiccans (μια παγανιστική θεώρηση της ζωής, που πιστεύει στη δύναμη της φύσης και στη μαγεία) κ.ά.

Οι πραγματικοί λόγοι της καταδίκης ήταν όμως άλλοι. Ο φόβος και η ανάγκη που ανέφερα πιο πριν. Κι επίσης η αλαζονεία του Damien που είδε το γεγονός ως μια σκηνή για να δώσει την παράστασή του. Ένα παιδί του περιθωρίου το οποίο τραβούσε όλα τα φώτα (κυρίως του HBO) και το φόβο των συμπολιτών του. Ήθελε να εμπαίξει το σύστημα, να αυτοπροβληθεί, να υπερασπιστεί τα πιστεύω του, να φανεί cool όπως κάθε ανώριμος 19χρονος heavy-metalάς. Και το έκανε γιατί "δεν πίστεψε ποτέ ότι μπορούσε να αποδειχθεί σε δικαστήριο η ενοχή ενός αθώου".

Βλακεία. Αλλά ποια κοινωνία σκοτώνει ένα μέλος της για λόγους βλακείας. Ποια κοινωνία αφαιρεί μια ζωή επειδή δεν ταιριάζει με τα δικά της πρότυπα; Λίγο πριν το τέλος του 20ου αιώνα, στην πιο 'προηγμένη' χώρα του πλανήτη, στη γη της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ευκαιριών, ο Damien ήταν περιττός, γιατί δεν ήξερε πώς να κρατάει το στόμα του κλειστό, πώς να υπερασπισθεί τον εαυτό του, γιατί ήταν ο πιο περίεργος από τους υπόλοιπους συμπολίτες τους.

Ο πιο περίεργος είπα; Συνεχίστε να διαβάζετε.

Ο μυστηριώδης κύριος Mark Byers

Θυμάστε τον πατέρα του πιο τραυματισμένου θύματος; Σας είχα πει να τον θυμάστε. Παράλληλα με την όλη ιστορία διαδραματίζεται μια ακόμα πιο αλλόκοτη ιστορία.

Ο τύπος αυτός ήταν κατεστραμένος. Εγκεφαλικά, πνευματικά, από υγεία, όπως και να τον δεις ήταν ένας άνθρωπος που δε θα έλειπε από αυτόν τον κόσμο. Θυμάστε το Δουρή, όταν πρωτοαποκαλύφθηκε το πτώμα του γιού του; Θυμάστε το θέατρο μπροστά στις κάμερες, το θρήνο και τον οδυρμό, την παράσταση που έδωσε μπροστά σε μια ανυποψίαστη (αθώα ακόμα) ελληνική κοινωνία; Και τελικά, ήταν ένοχος για το πιο απερίγραπτο έγκλημα: φόνο, σοδομισμό, αιμομιξία... Ο τύπος είχε διαπράξει σε μία νύχτα όλα τα εγκλήματα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Μια αντίστοιχη παράσταση έδωσε και ο κ.Byers μπροστά στις κάμερες του HBO. Υπερβολική όσο δε στέκει. Η φάτσα του, η δυσκολία στην ομιλία, η άθλια οδοντοστοιχία του, οι πράξεις του και τα λεγόμενά του, οι συνεχείς επικλήσεις του στο θεό για δικαιοσύνη και οι συχνές βίαιες εξάρσεις του (ο τύπος έστηνε κολοκύθες, τις ονόμαζε Damien και Jason και Jessie και μετά πυροβολούσε με την καραμπίνα του!) ήταν στοιχεία που σε έπειθαν ότι τα είχε χαμένα. Ελαφρυντικά μπορούσε κανείς να βρει στο αληθινό δράμα που περνούσε (το θάνατο το γιου του ντε) και τις κάμερες του HBO. Οι τελευταίοι είχαν την τύχη να μαζεύουν τσάμπα υλικό και προκαλούσαν λίγο-πολύ τέτοιες συμπεριφορές. Οι υποψίες όμως δεν άργησαν να δημιουργηθούν. Κανείς βέβαια δεν είχε το θάρρος να καταδείξει τον πατέρα του θύματος ως ένοχο. Όχι χωρίς αποδείξεις.

Τα πράγματα πήραν όμως άλλη τροπή όταν ο κ.Byers, δώρισε για Χριστούγεννα στους κινηματογραφιστές ένα μαχαίρι! Σταθείτε λίγο και συνειδητοποιήστε την ασύλληπτης βλακείας κίνηση. Η δίκη είναι σε εξέλιξη και οι φήμες για ενοχή του αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Σαν να μην έφτανε αυτό πάνω στο μαχαίρι βρέθηκε αίμα και μάλιστα αίμα που ταίριαζε με αυτό του γιου του! Αρχικά αρνήθηκε πως έχει χρησιμοποιήσει το μαχαίρι ποτέ, μετά είπε πως είχε πάει κάποτε για κυνήγι με αυτό και το θέμα έκλεισε. Έτσι απλά. Ήταν περισσότερο από όλα τα στοιχεία κατά του Damien και της παρέας του. Αλλά οι αρχές είχαν ήδη τους ενόχους τους (κι έναν καταδικασμένο Jessie - και την ψεύτικη ομολογία του). Δεν ήταν καιρός για αλλαγή πλεύσης.Κάπου εδώ η πρώτη ταινία ολοκληρώθηκε αλλά υπήρξε και συνέχεια. Οι κινηματογραφιστές είχαν κι αυτοί τις αμφιβολίες τους. Η υπόθεση επιδέχονταν περαιτέρω εκμετάλλευσης και η επιτυχία του πρώτου ντοκιμαντέρ κίνησε καλοθελητές και άλλους ενδιαφερομένους να συμμετάσχουν οικονομικά ώστε να αναλάβουν πιο επαγγλεματίες ερευνητές την υπόθεση.
Κι έτσι έγινε. Το πρόβλημα είναι πως οι καταδίκες είχαν ήδη γίνει. Και για να ξανανοίξει η υπόθεση έπρεπε να δωθούν αρκετά στοιχεία αμφισβήτησης. Καταλαβαίνετε πως κανένα σύστημα δεν έχει άνεση να παραδεχτεί το λάθος του.

Η δεύτερη ταινία επικεντρώνεται σ'αυτές τις προσπάθειες και στον αξιοπερίεργο κ.Byers.
Ο τελευταίος, αποκαλύφθηκε αργότερα, είχε μπλεξίματα με το νόμο, ενώ στις μέρες μας εκτίει ποινή φυλάκισης για εμπόριο ναρκωτικών. Ναρκομένο βρέθηκε και ένα από τα θύματα, ο γιος του, με ένα φάρμακο το οποίο έπαιρνε ο πατέρας Byers για τον καρκίνο στο κεφάλι(!) τον οποίο είχε. Σταματώ λίγο και ρωτάω: ποιος είναι πιο πιθανό να πράξει ως μανιακός δολοφόνος; Ένας φαν του Stephen King ή ένας ναρκομανής με πρόβλημα στον εγκέφαλο; Ποιος είναι πιο πιθανό να βλάψει ένα αγοράκι: ο θετός πατέρας του ή ένας άγνωστος;
Πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι μετά τις αρχικές δίκες ανακαλύφθηκε ότι τα σημάδια στο πρόσωπο των παιδιών προέρχονταν από δαγκωματιές (άουτσ!) κι όχι από την αγκράφα κάποιας ζώνης όπως αρχικά πίστεψε η αστυνομία. Το νέο αυτό στοιχείο μπορούσε να συγκριθεί και να ταιριάξει, με τις οδοντοστοιχίες των κατηγορουμένων. Έτσι κι έγινε. Και προφανώς δεν ταίριαξε με κανενός από τους τρεις. Ούτε αυτό όμως στάθηκε αρκετό για να αμφισβητηθεί η ενοχή τους. Οι υποστηρικτές των West Memphis Three ζήτησαν να γίνει αντίστοιχος έλεγχος και με τα δόντια του Byers (κάτι ομολογουμένως σκληρό αν ήταν αθώος). Και πάλι όμως ο Byers εξέπληξε όχι μόνο με την απάντηση αλλά και με τις αντιφατικές εξηγήσεις αυτής.

Ο τύπος λοιπόν φορούσε μασέλα! Αρχικά υποστήριξε πως τα δόντια του έπεσαν πριν μερικά χρόνια λόγω κάποιας θεραπείας. Όταν τα ιατρικά ντοκουμέντα όμως απέδειξαν πως τα είχε αφαιρέσει με δική του πρωτοβουλία, τότε ισχυρίστηκε πως αυτό αλήθευε μεν αλλά το είχε κάνει πριν τους φόνους. Τα ίδια στοιχεία βέβαια αποδείκνυαν πως η αφαίρεση είχε γίνει λίγους μήνες μετά το φόνο των μικρών παιδιών. Ακόμα κι αν αυτό είναι τυχαίο (πολύ διαβολική σύμπτωση πάντως), η γενικότερη ασυναρτησία των απαντήσεων του ανθρώπου αυτού αποδείκνυε τον ψυχικά διαταραγμένο κόσμο του. Την ίδια εποχή το 'τέρας' Damien έγραφε ποίηση και ζητούσε μια δεύτερη δίκη, μια δεύτερη ευκαιρία.

Ο κ.Byers σε κάποιο παραλλήρημά του ομολογεί πως κακομεταχειριζόταν το γιο του, αλλά το έκανε "από αγάπη". Η γυναίκα του πέθανε πριν λίγα χρόνια. Ο θάνατός της ακόμα σήμερα παραμένει υπό την ταμπέλα 'απροσδιόριστα αίτια', με πιθανότερη εκδοχή το θάνατο από φάρμακα/ναρκωτικά, αν και βρέθηκαν χτυπήματα στο κρανίο της, ενδείξεις κακοποίησης, και κάποια υγρά στο στόμα της τα οποία καταδείκνυαν θάνατο από ασφυξία! Ο Byers δήλωσε πως πέθανε από "broken heart". Για το χαμό του γιού της ή για τις τύψεις για αυτά που ήξερε; Δε θα μάθουμε ποτέ.

Βέβαια ο Byers για όλα αυτά δέχθηκε να κάνει polygraph τεστ το οποίο και πέρασε επιτυχώς, αν και ομολόγησε ότι ήταν υπό την επήρεια πέντε διαφορετικών ηρεμιστικών! Επίσης και το test έγινε με αυτοσχέδιο μηχάνημα κι όχι από επίσημη αρχή.

Περιττό να αναφέρω πως όλα αυτά δεν κατάφεραν να πείσουν τις αρχές να εκδικάσει την υπόθεση ξανά, απουσία του HBO, με πληρωμένο δικηγόρο (κι όχί ορισμένο από την πολιτεία) και με τους - πιο ώριμους πια - κατηγορούμενους να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους αντί να μένουν άπραγοι ελπίζοντας πως η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.


Το παρόν11 χρόνια μετά τους φόνους οι 3 νέοι βρίσκονται ακόμα στη φυλακή. Οι προσπάθειες τους για ανατροπή των αποφάσεων αποτυγχάνουν η μία μετά την άλλη. Τον πρώτο χρόνο στη φυλακή, ο τότε 20χρονος Damien, μύνησε τη φυλακή γιατί δεν τον προστάτευε από τους απανωτούς βιασμούς που δέχθηκε από τους συγκρατούμενούς τους. Νομίζω πως μεταφέρθηκε σε άλλη φυλακή τελικά.

Την εποχή της καταδίκης του η κοπέλα του Damien (Domini) ήταν έγκυος. Παρά τα όσα έγιναν το ζευγάρι παραμένει μαζί. Οι δύο τους παντρεύτηκαν με βουδιστικό γάμο το 1999. Ο γιος του Damien ήρθε και παραμένει στη ζωή μέχρι βέβαια η κοινωνία να αποφασίσει να του την αφαιρέσει όπως έκανε στον πατέρα του. Ο Damien πλέον γράφει πεζά και ποιήματα, ενώ πρόσφατα συμμετείχε στιχουργικά στο νέο άλμπουμ των Pearl Jam.

Αντίστοιχες ασχολίες συντηρούν το ενδιαφέρον και των άλλων δύο καταδικασμένων.
Οι οικογένειες των τριών παιδιών στήριξαν τα τέκνα τους με την αγάπη τους. Η φτώχια και η έλλειψη παιδείας όμως δεν τους άφησε να τα προστατεύσουν. "Όπου φτωχός κι η μοίρα του". Σε μια ακόμα τραγική εφαρμογή του ρητού...


ΕπίλογοςΔε ξέρω αν είναι αθώοι ή ένοχοι. Πιστεύω πως δε ξέρουμε ούτε τη μισή αλήθεια. Ξέρω όμως ένα πράγμα, ότι μια υποβαθμισμένη κοινωνία που ακόμα πιστεύει στο Σατανά ως οντότητα κι όχι ως έννοια, που η αμερικάνικη πολιτεία έχει παρατήσει στη μιζέρια της την ίδια στιγμή που ξοδεύει ασύστολα σε εξοπλισμό, μία κοινωνία σάπια από μέσα, με μεσαιωνικές φοβίες, απαίδευτη, ανενημέρωτη, αδιάλλακτη κι εν τέλει ασήμαντη, κατέστρεψε τρεις ζωές 8 χρονων παιδιών (άγνωστο γιατί κι από ποιον), τρεις νέους 16-20 ετών γιατί έπρεπε να αποβάλλουν το φόβο του άγνωστου κακού από πάνω τους κι έξι οικογένειες, συν αυτή που ο Echols μόλις δημιουργούσε. Και η πολιτεία, ο κόσμος, το δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα. Έτσι τους είπαν, άρα έτσι θα είναι.

Ενδιαφέρον έχει ότι την ίδια χρονιά δικάζονταν και ο O. J. Simpson για το φόνο της γυναίκας του, κάτι για το οποίο αθωώθηκε ως γνωστόν. Η κοινή γνώμη ήταν πεπεισμένη για την ενοχή του, άλλα όχι και έτοιμη να δεχθεί πως ένα baseball-ικό ίνδαλμα ήταν ικανό για πράξεις εγκληματικές, που αρμόζουν σε παραστρατημένους μεταλλάδες νέους.

Το συμπέρασμα των κινηματογραφιστών του HBO, που αξίζει να ακουστεί κι από δω, είναι πως εν έτει 1993 (όχι και τόσο μακριά) στις φυλακές μπαίνουν οι αθώοι που δεν έχουν τους πόρους να αυτο-προστατευθούν και μένουν έξω οι ένοχοι που κατέχουν το χρήμα.

"Σιγά την ανακάλυψη", θα μου πείτε.

"Για πόσο ακόμα;", θα σας πω.


Λοιπές πληροφορίες
http://en.wikipedia.org/wiki/West_Memphis_3 http://www.crimelibrary.com/notorious_murders/famous/memphis/index_1.html http://www.wm3.org/ Πώς μπορείτε να βοηθήσετε

Οι σχετικές ταινίες
Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills
Paradise Lost 2: Revelations

Σημείωση:
Το ανωτέρω ποστ πρωτοανέβηκε με τίτλο "Paradise lost" ΕΔΩ