Οι δολοφόνοι των "Μοναχικών Καρδιών" (I)

Εισαγωγή
O Fernandez και η Beck έγιναν γνωστοί ως οι «Δολοφόνοι των Μοναχικών Καρδιών», μέσα από τον τύπο της Αμερικής. Η δίκη τους έγινε το θανατηφόρα ζεστό καλοκαίρι του 1949 στο Δικαστήριο του Bronx, όπου οι ακόλαστες καταθέσεις περί «ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς», σχεδόν προκάλεσαν εξέγερση στο ακροατήριο. Ο λατίνος γόης και η υπέρβαρη, αρρωστημένα ερωτευμένη μαζί του φιλενάδα του, οι οποίοι δολοφόνησαν 17 μοναχικές, διψασμένες για έρωτα γυναίκες, τροφοδότησαν με την ιστορία τους τα φτηνά, κουτσομπολίστικα έντυπα και έκαναν οποιοδήποτε άλλο θέμα της ειδησεογραφίας να φαίνεται ασήμαντο. Ήταν η πολύκροτη υπόθεση της δεκαετίας του ’40.

Raymond Fernandez
Ο Raymond Martinez Fernandez γεννήθηκε στο νησί της Hawaii, στις 17 Δεκεμβρίου του 1914. Οι γονείς του ήταν ισπανικής καταγωγής, περήφανοι άνθρωποι που είχαν απογοητευτεί από την αδύναμη και αρρωστιάρικη εμφάνιση του Raymond. Ιδιαίτερα ο πατέρας του δεν τον συμπαθούσε καθόλου, και ευχόταν να είχε, αντί του Raymond, έναν πιο γερό και δυνατό γιο. Όταν ο Raymond ήταν μόλις τριών, η οικογένεια μετακόμισε στο Bridgeport, στο Connecticut.

Το 1932, ο Raymond αποφάσισε να πάει να ζήσει στην Ισπανία, εργαζόμενος στη φάρμα ενός θείου του. Εκεί, στην ηλικία των 20 ετών, παντρεύτηκε μια ντόπια, την Encarnacion Robles. Σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε έναν όμορφο, δυνατό άντρα με ήσυχους και ευγενικούς τρόπους, που απολάμβανε ιδιαίτερης συμπάθειας και εκτίμησης στο χωριό του Orgiva.

Όταν άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Raymond υπηρέτησε στο Εμπορικό Ναυτικό της Ισπανίας. Σύντομα, όμως, βρήκε δουλειά ως κατάσκοπος της Βρετανικής κυβέρνησης και, μάλιστα, απέκτησε κάποια φήμη στους σχετικούς κύκλους. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τις δραστηριότητές του κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά το Αμυντικό Γραφείο Ασφαλείας στο Γιβραλτάρ είπε πως «ήταν απόλυτα πιστός στους Συμμάχους και εξετέλεσε τα καθήκοντά του, τα οποία ήταν πολλές φορές δύσκολα και επικίνδυνα, με εξαιρετικό τρόπο».

Στα τέλη του 1945, μετά το τέλος του πολέμου, ο Fernandez αποφασίζει να επιστρέψει στην Αμερική, να βρει δουλειά και μετά να καλέσει την Encrnation και τα παιδιά τους. Καταφέρνει να επιβιβαστεί σε ένα φορτηγό που κατευθύνεται στο νησί του Curacao, στις Ολλανδικές Δυτικές Ινδίες. Πάνω στο πλοίο θα του συνέβαινε κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του. Μια μέρα, ενώ ανέβαινε στο κατάστρωμα, το ανοιχτό ατσαλένιο καπάκι ενός αμπαριού έπεσε στο κεφάλι του. Το κρανίο του τσακίστηκε σ’ εκείνο το σημείο και, προφανώς, ο εγκέφαλός του υπέστη βλάβη σοβαρότατη και μη αναστρέψιμη. Όταν το πλοίο έδεσε, τον Δεκέμβρη του 1945, ο Raymond μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Μάρτη του 1946.

Μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο, ο Raymond είχε αποκτήσει μιαν εντελώς διαφορετική προσωπικότητα. Πριν το ατύχημα ήταν ένας συνηθισμένος νεαρός άντρας, κοινωνικά ευπροσάρμοστος, ανοιχτός με τους ανθρώπους και ευγενής. Αλλά μετά το ατύχημα έγινε απόμακρος, κυκλοθυμικός και ευερέθιστος. Δεν χαμογελούσε, πια, εύκολα και όταν μιλούσε συχνά έχανε τον ειρμό της σκέψης του. Οι διαταραχές της προσωπικότητας ως αποτέλεσμα σοβαρών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων είναι πλήρως εμπεριστατωμένες, και η έρευνα έχει αποδείξει ότι η σοβαρότητα της διαταραχής εξαρτάται από τη σοβαρότητα και το σημείο της κάκωσης. Στην περίπτωση του Fernandez, το χτύπημα, το οποίο έσπασε το κρανίο του στο συγκεκριμένο σημείο, έπληξε την περιοχή του εμπρόσθιου λοβού του εγκεφάλου, περιοχή που ρυθμίζει τη μάθηση, την κρίση και τη λογική στη λειτουργία του εγκεφάλου. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία: ο Raymond Fernandez είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος.

Επιβιβάστηκε σε ένα άλλο πλοίο με προορισμό την Alabama. Όταν το πλοίο έφθασε στο λιμάνι του Mobile, ο Fernandez έκανε κάτι ηλίθιο: έκλεψε μια μεγάλη ποσότητα λευκών ειδών από την ιματιοθήκη του πλοίου, η οποία ήταν εμφανώς μαρκαρισμένη. Όταν προσπάθησε να περάσει από το τελωνείο, συνελήφθη. Δεν είχε καμία εξήγηση για την πράξη του και όταν ρωτήθηκε γιατί διέπραξε την κλοπή απάντησε: «Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Είδα και άλλους άντρες να βάζουν μια ή δυο πετσέτες στους σάκους τους και σκέφτηκα να κάνω το ίδιο. Απλά δεν μπορούσα να σταματήσω». Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου, στην ομοσπονδιακή φυλακή του Tallahassee στη Florida. Ενώ ήταν στη φυλακή, βρέθηκε στο ίδιο κελί με έναν άντρα από την Αϊτή. Ο άνθρωπος αυτός, οπαδός της αρχαίας θρησκείας του Vodun, εισήγαγε τον Raymond στην πρακτική των βουντού και τον βούτηξε στον κόσμο του αποκρυφισμού.

Ο Raymond πείστηκε ότι διέθετε μια μυστική δύναμη πάνω στις γυναίκες, που πήγαζε από το βουντού. Πίστευε πως οι σεξουαλικές του δυνάμεις έφταναν στο απόγειό τους, όταν ενισχύονταν από την ενέργεια του βουντού, το οποίο, ενώ όπως λανθασμένα πιστεύεται θεωρείται θρησκεία του κακού, προέρχεται από ένα σύνολο παλαιών, αφρικανικών θρησκειών, κυρίως Νιγηρινιανών, μερικές από τις οποίες φτάνουν σε βάθος χρόνου μεγαλύτερο των 5.000 ετών. Ο Raymond βυθίστηκε στην σκοτεινή πλευρά του βουντού, πίστεψε πως ήταν ένας oungan (ιερέας), ο οποίος μπορούσε να αντλεί τις μυστικές του δυνάμεις από τα Loa (πνεύματα). Διάβασε το φημισμένο «Αϊτή ή η Μαύρη Δημοκρατία», βιβλίο που γράφτηκε το 1884 και πηγή παραπληροφόρησης για τη θρησκεία του Vodun. Περιείχε ανατριχιαστικές περιγραφές ανθρωποθυσιών και βασανιστηρίων, οι οποίες, αργότερα, αιχμαλώτισαν τη φαντασία των παραγωγών του Χόλλυγουντ, οι οποίοι έκαναν ταινίες που διαιώνισαν αυτό το μύθο. Ο Fernandez είπε σε φίλους του ότι μπορούσε να κάνει έρωτα σε γυναίκες από μεγάλη απόσταση, τοποθετώντας σκόνες βουντού σε φακέλους επιστολών που τους έστελνε. Στις επιστολές αυτές ζητούσε από τις γυναίκες να του στείλουν μια τούφα από τα μαλλιά τους, ένα δαχτυλίδι ή ένα οποιοδήποτε προσωπικό αντικείμενο, το οποίο χρησιμοποιούσε στις βουντού τελετουργίες του για να ενδυναμώσει τον υπερφυσικό του έλεγχο πάνω τους. Πίστευε έτσι, πως οι ανυποψίαστες γυναίκες, μαγεμένες από τον Raymond Fernandez, μέγα ιερέα του βουντού, θα έπεφταν στα πόδια του!

Το 1946, ο Reymond αποφυλακίζεται και μετακομίζει στο Brooklyn, στο σπίτι της αδελφής του. Οι συγγενείς αναστατώνονται με τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην εμφάνισή του, μετά το ατύχημα. Είναι σχεδόν φαλακρός, τα πλούσια μαλλιά του έχουν εξαφανιστεί, και το σημάδι από τον τραυματισμό του είναι καθαρά ορατό στο κρανίο του. Ο Reymond περνά πολλές ώρες κλειδωμένος στο δωμάτιό του και, περιοδικά, παραπονιέται για ισχυρούς πονοκεφάλους. Είναι αυτή την περίοδο της ζωής του που αρχίζει να γράφει δεκάδες γράμματα σε «μοναχικές καρδιές», γυναίκες, δηλαδή, που αναζητούν σύντροφο μέσω κάποιας λέσχης. Κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους και στη συνέχεια τις «ξαλάφρωνε» από χρήματα, κοσμήματα, επιταγές κ.λ.π. Οτιδήποτε μπορούσε να καρπωθεί. Μετά, εξαφανιζόταν για πάντα. Τα θύματα, που ντρέπονταν για το πάθημά τους, σπάνια ανέφεραν το συμβάν στην αστυνομία.

Ο Raymond είχε βρει έναν τρόπο να ζει χωρίς να εργάζεται.



Θάνατος στη La Linea
Για μήνες, ο Fernandez επιδιδόταν στην επιχείρηση «μοναχικές καρδιές», γράφοντας επιστολές σε πολλές γυναίκες, συχνά ταυτόχρονα. Το 1947 άρχισε αλληλογραφία με τη Jane Lucilla Thompson, η οποία είχε πρόσφατα χωρίσει από το σύζυγό της. Ήταν μοναχική, ευάλωτη στην καλοσύνη και ώριμη για «συγκομιδή». Μετά από ένα φλερτ μέσω επιστολών, η Jane δέχτηκε να συναντήσει τον Fernandez. Τον Οκτώβριο του 1947 αγόρασαν εισιτήρια για μια κρουαζιέρα (με χρήματα της Jane, φυσικά) και πήγαν στην Ισπανία. Για αρκετές εβδομάδες ταξίδευαν μαζί, έμεναν σε ξενοδοχεία ως αντρόγυνο, δειπνούσαν και έκαναν εκδρομές στα αξιοθέατα της Ισπανίας.

Ο Fernandez, εντούτοις, ήταν ακόμη παντρεμένος με την Encarnacion Robles. Έφτασε με τη Jane στη La Linea, όπου ζούσε η Encarnacion με τα δύο τους παιδιά. Της σύστησε τη Jane, και οι τρεις τους δειπνούσαν συχνά σε εστιατόρια της περοχής. Τα πράγματα φαινομενικά πήγαιναν καλά, αλλά τη νύχτα της 7ης Νοεμβρίου του 1947, κάτι συνέβη μεταξύ των δύο γυναικών. Πιστεύεται ότι υπήρξε κάποια διαφωνία ή καυγάς μεταξύ του Raymond και της Jane, καθώς εκείνος έφυγε τρέχοντας από το ξενοδοχείο.

Το επόμενο πρωί, η Jane Lucilla Thompson βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιό της, από άγνωστα αίτια. Το σώμα της απομακρύνθηκε και ετάφη χωρίς νεκροψία. Αργότερα, όταν υπήρξαν υποψίες για δολοφονία με δηλητήριο, έγινε εκταφή. Στο μεταξύ, ο Fernandez είχε εγκαταλείψει την πόλη, αφήνοντας τη βασανισμένη γυναίκα του μόνη της, για άλλη μια φορά. Επιβιβάστηκε στο πρώτο πλοίο με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες και εμφανίστηκε στο διαμέρισμα της Jane στη Νέα Υόρκη. Με πλαστή διαθήκη στα χέρια, απέκτησε την κυριότητα του διαμερίσματος και των υπαρχόντων της Jane, παρά το γεγονός ότι στο διαμέρισμα ζούσε η ηλικιωμένη μητέρα της.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ταραγμένης περιόδου, όπου ο Reymond ταξίδευε στην Ισπανία με τη Jane, δειπνούσε με τις δύο γυναίκες και καταχράστηκε την περιουσία του θύματός του από την μητέρα του, ο Fernandez εξακολουθούσε να αλληλογραφεί με δεκάδες γυναίκες.

Μια από αυτές ήταν η Martha Seabrook Beck.


Συνεχίζεται