Friday, January 19, 2007

Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (V)




Αμφιβολίες – Οι αποδείξεις
Κανείς από όλους όσοι γνώριζαν τον DeSalvo, πίστεψε πως ήταν ο Στραγγαλιστής: η σύζυγος και η οικογένειά του, οι πρώην εργοδότες του, ο δικηγόρος του, ο ψυχίατρος της φυλακής, ακόμη και οι αστυνομικοί, οι οποίοι είχαν γνωρίσει τον Albert από τα αμέτρητα πάρε-δώσε του με την αστυνομία. Όλοι όσοι τον γνώριζαν πίστευαν ότι ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος και πολύ καλός οικογενειάρχης, ο οποίος ήταν απλά, ένας αδιόρθωτος μικροκλέφτης.

Η Susan Kelly, στο βιβλίο της «The Boston Stranglers: The Public Conviction of Albert DeSalvo and the True Story of Eleven Shocking Murders», δίνει μια πειστική άποψη για την αθωότητα του DeSalvo. Αναφέρει μια σειρά από λόγους για τους οποίους, τόσο εκείνη όσο και άλλοι, πιστεύουν ακόμη πως ο DeSalvo ήταν αθώος για τους φόνους του Στραγγαλιστή. Ένας από τους ισχυρότερους είναι ότι δεν υπήρξε η παραμικρότερη φυσική απόδειξη που να μπορέσει να τον συνδέσει με τα θύματα ή τους τόπους των εγκλημάτων. Επίσης δεν υπήρξε κανείς αυτόπτης μάρτυρας που να κάνει το ίδιο. Ο Albert είχε μια φυσιογνωμία που εύκολα θυμόταν κανείς, ιδίως λόγω της μεγάλης μύτης του που έμοιαζε με ράμφος.

Ο Στραγγαλιστής (ή οι Στραγγαλιστές, μια και αρκετοί ειδικοί συμφωνούν ότι θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον δύο ή περισσότεροι, διαφορετικοί δολοφόνοι), είχε γίνει αντιληπτός από αρκετούς μάρτυρες. Ένας ήταν ο Keneth Rowe, ο φοιτητής που ζούσε στο διαμέρισμα πάνω από εκείνο της Joann Graff και που μίλησε στον ξένο που έψαχνε το διαμέρισμά της, λίγο πριν εκείνη δολοφονηθεί. Του έδειξαν φωτογραφία του DeSalvo και δεν αναγνώρισε στο πρόσωπό του εκείνον τον άντρα. Ο Jules Vens, ιδιοκτήτης ταβέρνας κοντά στο σπίτι της Graff, δεν αναγνώρισε τον DeSalvo, ως τον άντρα που μπήκε αλαφιασμένος στην ταβέρνα μετά το φόνο της Graff, και που η περιγραφή του ήταν ίδια με εκείνη που έκανε ο Rowe. Η Eileen O'Neil δεν αναγνώρισε τον DeSalvo ως τον άνδρα που είδε στο παράθυρο του μπάνιου της Mary Sullivan, γύρω στην ώρα του θανάτου της. Επίσης η Kelly επισημαίνει «τρεις φρέσκιες γόπες από τσιγάρα Salem βρέθηκαν σε ένα σταχτοδοχείο κοντά στο κρεβάτι της Sullivan. Ούτε αυτή ούτε οι συγκάτοικοί της κάπνιζαν αυτή τη μάρκα. Μια άλλη γόπα από Salem βράθηκε να επιπλέει στην τουαλέτα του διαμερίσματος της Sophie Clark. Ο Albert DeSalvo ΔΕΝ κάπνιζε».


Αμφιβολίες – Οι μάρτυρες
Ακόμα πιο αξιοσημείωτες είναι οι αντιδράσεις δύο πολύ σημαντικών αυτόπτων μαρτύρων, όταν είδαν τον DeSalvo και το δολοφόνο φίλο του George Nassar. Πρόκειται για τις Marcella Lulka, που ζούσε στο ίδιο κτίριο με τη Sophie Clark και τη Gertrude Gruen, παραλίγο θύμα του Στραγγαλιστή.

Η Lulka είδε τον Στραγγαλιστή αρκετά καλά, όταν μίλησε για λίγο μαζί του στην πόρτα του διαμερίσματός της και τον ξεφορτώθηκε εύκολα λέγοντάς του πως ο άντρας της κοιμόταν στο μέσα δωμάτιο. Η Gruen, γλίτωσε παρά τρίχα από τα χέρια του, όταν οι φωνές της κινητοποίησαν κάποιους εργάτες που δούλευαν στη στέγη του σπιτιού και κατέβηκαν να δουν τι συνέβαινε.

Οι αστθνομικοί οδήγησαν τις δύο γυναίκες στην αίθουσα επισκέψεων της φυλακής. Ανακατεύτηκαν με τον κόσμο και έκαναν πως είναι κάποιες που περίμεναν να μιλήσουν με τους δικούς τους. Ο DeSalvo μπήκε στην αίθουσα για να μιλήσει με τον δικηγόρο του. Οι γυναίκες δεν τον αναγνώρισαν. Όταν όμως μπήκε στην αίθουσα ο George Nassar, ταράχτηκαν και οι δύο. Στη συνέχεια είπαν στους αστυνομικούς πως ήταν σχεδόν σίγουρες ότι ήταν ο ίδιος άνδρας με αυτόν που είχαν δει. Η μόνη διαφορά ήταν στο χρώμα των μαλλιών: ο άνδρας που η Lulka είχε μιλήσει και που είχε επιτεθεί στην Gruen ήταν καστανός. Τα μαλλιά του Nassar ήταν μαύρα. Δεν θα μπορούσε να τα είχε βάψει?

Το κίνητρο του DeSalvo για την ομολογία των δολοφονιών ήταν το ίδιο, είτε τις είχε διαπράξει, είτε όχι. Πίστευε πως θα καταδικαζόταν σε ισόβια φυλάκιση για τις επιθέσεις του «Πράσινου Ανθρώπου» και ήθελε να χρησιμοποιήσει την ομολογία των φόνων του Στραγγαλιστή για να εξασφαλίσει χρήματα για την οικογένειά του, χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός ότι, για έναν καυχησιάρη σαν τον DeSalvo, η δημοσιότητα που θα έπαιρνε το γεγονός ήταν καλοδεχούμενη. Ο Dr Robey κατέθεσε ότι ο Albert ήθελε πάρα πολύ να είναι ο Στραγγαλιστής.
Αμφιβολίες – Η ομολογία
Ένα από τα ζητήματα που θέτει η Kelly στο βιβλίο της –με αμφιλεγόμενη επιτυχία είναι η αλήθεια- είναι η ακρίβεια στις μακροσκελείς καταθέσεις του DeSalvo και οι μυριάδες λεπτομέρειες, άλλες από τις οποίες ήταν σωστές και άλλες όχι. Πως ήταν δυνατόν ο Albert DeSalvo, ένας άνδρας μέσης ή χαμηλότερης από μέσης νοημοσύνης να καταφέρει να απορροφήσει τόσες υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για τα θύματα και τα διαμερίσματά τους, αν δεν ήταν ο Στραγγαλιστής? Οι εξηγήσεις πολλές.

1. Η Kelly επισημαίνει ότι ο Albert είχε εξαιρετική μνήμη. Ο Dr Robey κατέθεσε πως είχε «απόλυτα, εντελώς, 100% φωτογραφική μνήμη». Δύο από τους δικηγόρους του κατέθεσαν το ίδιο. Ο Robey δοκίμασε με τον εξής τρόπο τη φωτογραφική μνήμη του Albert. Κατά τη διάρκεια μιας σύσκεψης οκτώ περίπου ατόμων, στο νοσοκομείο του Bridgewater, ο Albert μπήκε και βγήκε από την αίθουσα. Την επόμενη μέρα επανέλαβαν το ίδιο, με τη διαφορά ότι όλοι φορούσαν διαφορετικά ρούχα και κάθισαν σε διαφορετικές θέσεις. Ζητήθηκε από τον Albert να θυμηθεί και να περιγράψει τα ρούχα που φορούσαν και την ακριβή θέση που κατείχαν την προηγούμενη μέρα. Το έκανε με απόλυτη ακρίβεια, αν και τους είχε δει μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα.

2. Η συγγραφέας αναφέρει επίσης ότι ο Alber είχε στη διάθεσή του αρκετές πηγές πληροφοριών. Τα σχετικά άρθρα στις εφημερίδες της εποχής ήταν ιδιαίτερα λεπτομερή. Δημοσίευαν πίνακες, φωτογραφίες και κατόψεις των διαμερισμάτων, με όλες τις λεπτομέρειες για το έγκλημα, καθώς και πληροφορίες για τα θύματα: τι φορούσαν, ποια ήταν τα χόμπυ τους, οι δραστηριότητές τους κ.λ.π. Η Kelly γράφει: «ο DeSalvo απομνημόνευσε όλο αυτό το υλικό και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, εκτός από τα σωστά στοιχεία, ανέφερε και κάποια εντελώς ανακριβή που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό».

3. Επίσης υπήρξαν διαρροές από το Γραφείο Έρευνας για το Στραγγαλιστή, το οποίο κατηγορήθηκε για τη χαλαρότητα στην περιφρούρηση των στοιχείων που συνέλεγε, καθώς και από τους ιατροδικαστές, οι οποίοι εφοδίαζαν τον τύπο με λεπτομέρειες για τις αυτοψίες που πραγματοποιούσαν στα θύματα. Η δράση του Albert ως κλέφτη, τον είχε φέρει συχνά σε κάποια από τα κτήρια στα οποία είχε υπάρξει θύμα του Στραγγαλιστή και, έτσι, γνώριζε τη διαμόρφωση των διαμερισμάτων και, σύμφωνα πάντα με την Kelly, είχε επισκεφθεί όλα τα διαμερίσματα μετά τους φόνους.

4. Διάφορες πληροφορίες που έφθαναν στον Albert, ηθελημένα ή αθέλητα, από ανθρώπους που είχαν έντονη αγωνία να κλείσουν την υπόθεση του Στραγγαλιστή, όπως ο John Bottomly, ο οποίος, σύμφωνα με την Kelly «συνεχώς τροφοδοτούσε τον Albert με λεπτομέρειες για τους φόνους όταν εκείνος έδινε την κατάθεσή του, γεγονός που εξηγεί γιατί η μόνη εκδοχή αυτής της κατάθεσης που έφθασε στον τύπο ήταν λογοκριμένη και αλλαγμένη. Η πλήρης εκδοχή ουσιαστικά απαλλάσσει τον DeSalvo».

5. Ενδέχεται κάποιος άλλος να «εκπαίδευσε» τον DeSalvo με τις λεπτομέρειες, πιθανότατα ο πραγματικός ένοχος ή ένας από αυτούς. Υπήρχαν υποψίες ότι το ρόλο του «εκπαιδευτή» μπορεί να έπαιξε ο George Nassar.

6. Τέλος, οι ειδικοί ουδέποτε αντιμετώπισαν τους στραγγαλισμούς ως έργο ενός μόνο ατόμου. Ο τρόπος που έγιναν οι φόνοι δεν ήταν πανομοιότυπος σε όλους και το γκρουπ των θυμάτων ήταν ανομοιογενές. Η Kelly συνοψίζει τις σημαντικότερες από τις διαφορές. «Δεν υπάρχει καμία απολύτως ομοιότητα ανάμεσα στον σχεδόν λεπτεπίλεπτο φόνο της Patricia Bissette, την οποία ο δολοφόνος είχε τακτοποιήσει στο κρεβάτι της και στον φρικτό εκείνο της Mary Sullivan, ο δολοφόνος της οποίας όχι μόνο την είχε εξευτελίσει εμβολίζοντας τον κόλπο της με ένα κοντάρι σκούπας, αλλά είχε γελοιοποιήσει και την ανεύρεση του πτώματός της, στερεώνοντας μιαν ευχετήρια κάρτα στο πόδι της. Η Beverly Samans είχε μαχαιρωθεί αλλά δεν είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Η Joann Graff είχε βιαστεί και στραγγαλιστεί. Η Evelyn Corbin είχε εξαναγκαστεί σε στοματικό σεξ από το δολοφόνο της. Η Jane Sullivan είχε αφεθεί να σαπίσει μπρούμυτα στη μπανιέρα. Η Ida Irga βρέθηκε στο σαλόνι με τα πόδια ανοιχτά και στερεωμένα σε δυο καρέκλες.

Οι κατά συρροή δολοφόνοι συνηθίζουν να επιλέγουν και να προσκολλώνται σε έναν συγκεκριμένο τύπο θύματος. Για παράδειγμα, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης επέλεγε πόρνες, ο Ted Bundy (μια από τις προσεχείς επιλογές του «Εγκλήματος και Τιμωρία»), διάλεγε όμορφες, μακρυμαλλούσες κοπέλες, ο Jeff Dahmer (και γι’ αυτόν θα σας γράψουμε) νεαρά αγόρια κ.λ.π. Τα θύματα του Στραγγαλιστή έχουν μεγάλες διαφορές στην ηλικία και στην εμφάνιση, ακόμα και στη φυλή, γεγονός που, σύμφωνα με τους ειδικούς, δεν διαγράφει το προφίλ ενός serial killer. Κάποια από τα θύματα ενδέχεται να είχαν τον ίδιο δολοφόνο, όπως οι Ida Irga, Jane Sullivan και Helen Blake.

Και η Mary Mullen? Η ηλικιωμένη γυναίκα που πέθανε από έμφραγμα από το φόβο της? Η Kelly παραδέχεται ότι ίσως αυτή να ήταν το μόνο θύμα του DeSalvo. Μπήκε στο διαμέρισμά της για να κλέψει και η γυναίκα τον είδε μπροστά της και πέθανε από φόβο. Μπορεί ο DeSalvo, που μετέφερε την άτυχη γυναίκα στον καναπέ της και έφυγε χωρίς να κλέψει τίποτα, να είναι ο ίδιος άνθρωπος που μακέλεψε τα κορμιά της Ida Irga και της Jane Syllivan?

Η υπόθεση της Mary Brown δημιούργησε, επίσης, ερωτηματικά. Βιάστηκε, στραγγαλίστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στο Lawrence, στις αρχές του Μάρτη του 1963. Η ομολογία του Albert γι αυτό το φόνο ήταν γενικόλογη και πολλές λεπτομέρειες ήταν λανθασμένες. Ίσως ο Albert είχε ακούσει την εξιστόρηση του φόνου από τον πραγματικό δολοφόνο, έναν άλλο τρόφιμο του Bridgewater. Η Kelly αναφέρει ότι η Mary Brown έμενε στον ίδιο δρόμο με εκείνον τον άντρα που ο George Nassar είχε σκοτώσει το 1948.






Συνεχίζεται

4 comments:

Σταυρούλα said...

Μάλιστα! Θύμα λοιπόν κι αυτός!

Goudaki! said...

Mα ποιος τους έκανε τους φόνους τελικά;;;

diastimata said...

Θύμα, ή θύτης; Πολύ θύμα, λίγο θύτης. Cd, μου φαίνεται ότι κάτι έκανε κι αυτός. Κάτι κι ο φίλος του στη φυλακή, που γλίτωσε αφού κάποιος καταδικάστηκε -αν καταδικάστηκε- για τα εγκλήματα αυτά. Αλλά τι έγινε στο τέλος;

NinaC said...

Στο επόμενο η συνέχεια και το τέλος!