Monday, January 15, 2007

Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (IV)



Ο DeSalvo ομολογεί
Στις αρχές του Μάρτη του 1965, η σύζυγος του DeSalvo, Irmgard, δέχεται ένα τηλεφώνημα στο σπίτι της αδελφής της από κάποιον άνδρα που ονομαζόταν F. Lee Bailey, και που της συστήθηκε ως ο δικηγόρος του άντρα της. Τη συμβούλεψε να υιοθετήσει διαφορετικό όνομα, να φύγει από την περιοχή όπου έμενε, μαζί με τα παιδιά της, και να κρυφτεί σε άλλο μέρος. Της είπε ότι αν δεν το έκανε αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ορδές δημοσιογράφων που θα πολιορκούσαν το σπίτι μέρα και νύχτα. «Θα ξεσπάσει κάτι απίστευτα μεγάλο με τον Albert», της είπε, «θα είναι πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες σε 24 ώρες. Έρχομαι από εκεί να σας δω και να βοηθήσω σε ό,τι χρειάζεται».

Στη συνάντηση της είπε ότι ο Albert είχε ομολογήσει πως ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης. Η γυναίκα τρελάθηκε! Της ήταν αδύνατον να καταλάβει πως ο Albert ομολόγησε ένα τέτοιο ψέμα. Δεν πίστευε με τίποτα πως ήταν ικανός για τέτοια κτηνωδία. Ήταν σίγουρα άλλη μία από τις τερατολογίες του Albert, άλλη μια προσπάθειά του να δείξει σημαντικός. Υπέθεσε ακόμη πως, ίσως, κάποιοι, ενδεχομένως κάποια εφημερίδα, του είχε προσφέρει χρήματα για να πει μια τέτοια ιστορία. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.

Η αλήθεια δεν ήταν πολύ μακριά. Ο DeSalvo είχε αρχίσει να ανησυχεί για τα χρήματα, τα οποία θα χρειάζονταν για να συντηρηθεί η οικογένειά του όσο διάστημα εκείνος θα ήταν στη φυλακή. Ήξερε πολύ καλά, πως με τις συγκεκριμένες κατηγορίες εναντίον του και με τον πρότερο ανέντιμο βίο, αντιμετώπιζε την ποινή των ισοβίων. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να φροντίσει την Irmgard και τα δύο τους παιδιά. Η ιδέα του να πουλήσει μιαν ιστορία σε όποιον ενδιαφερόταν να την αγοράσει, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στο μυαλό του.

Μερικούς μήνες πριν ο Albert σταλεί στο Bridgwater, ρώτησε τον John Asgriersson, δικηγόρο του την εποχή εκείνη:
«Τι θα έκανες αν κάποιος σου έδινε τη μεγαλύτερη ιστορία του αιώνα?»
«Εννοείς τον Στραγγαλιστή της Βοστώνης?»
«Ναι»
«Έχεις ανάμιξη σε κάποιον από τους φόνους, Albert? Έχεις διαπράξει εσύ ο ίδιος κάποιον από αυτούς?»
«Όλους», παραδέχτηκε εκείνος. Πίστευε ότι έτσι θα εξασφάλιζε τα χρήματα που ήταν απαραίτητα για την οικογένειά του.

Ο Asgiersson δεν ήταν σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνει με αυτή την πληροφορία αφενός, και πίστεψε πως ο Albert ήταν παράφρων, αφετέρου. Έτσι άρχισε μια διακριτική έρευνα. Στο μεταξύ, ο Albert στέλνεται στο Bridgewater και ξεκινά η φιλία του με τον George Nassar. Δεν έχει σημασία ποιανού ιδέα ήταν αρχικά, και οι δύο όμως αρχίζουν να συζητούν την αμοιβή που υπήρχε για όποιον έδινε στοιχεία που θα οδηγούσαν στη σύλληψη και καταδίκη του Στραγγαλιστή. Πιστεύουν, λανθασμένα, ότι η αμοιβή των 10.000$ αφορά σε κάθε ένα από τα θύματα, έτσι το συνολικό ποσό ανέρχεται στα 110.000$ για τους 11 επίσημους φόνους. Εάν ο Nassar τον κατέδιδε και ο DeSalvo ομολογούσε, μετά θα μοιράζονταν τα χρήματα. Ο DeSalvo, ο οποίος περίμενε την καταδίκη σε ισόβια, δεν ήθελε να εκτελεστεί. Όμως κανείς δεν είχε εκτελεστεί στην Πολιτεία τα τελευταία 17 χρόνια.

Θα μπορούσε να ξεγελάσει τους ψυχιάτρους πως ήταν ψυχασθενής και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του σε ένα νοσοκομείο αντί για τη φυλακή. Δεν ήταν άσχημο, αν αναλογιστεί κανείς τις εναλλακτικές, και κυρίως αν δεν είχε να ανησυχεί για την οικονομική εξασφάλιση της οικογένειάς του.

Ο F. Lee Bailey, ήταν ο δικηγόρος του George Nassar. Άκουσε για τον DeSalvo από τον Nassar και πήγε να τον επισκεφτεί με ένα κασετόφωνο στις 6 Μαρτίου. Ο DeSalvo όχι μόνο ομολόγησε τους 11 φόνους που επίσημα αποδίδονταν στον Στραγγαλιστή, αλλά αποκάλυψε και δύο ακόμα. Αυτόν της Mary Brown στο Lawrence και μιας ηλικιωμένης γυναίκας η οποία έπαθε καρδιακή προσβολή πριν προλάβει να την στραγγαλίσει.




Ο Bailey και η Αστυνομία πιστεύουν τον DeSalvo
Τα κομμάτια του παζλ του Στραγγαλιστή της Βοστώνης άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους. Η εξήγηση για το πώς ο DeSalvo έμεινε ασύλληπτος για περισσότερο από δυόμισι χρόνια ερευνών, ήταν το ότι η αστυνομία έψαχνε για τον Μr Hyde. Ο DeSalvo ήταν ο Dr Jekyll. Ο Bailey περιγράφει τον DeSalvo ως εξαιρετικά ευγενικό, ακόμα και ντροπαλό. Ήταν 33 ετών, τότε και εξαιρετικά μυώδης, με φαρδιές πλάτες. Τα καστανά του μαλλιά ήταν χτενισμένα προς τα πίσω με «κοκοράκι». Είχε μεγάλη μύτη και το χαμόγελό του αποκάλυπτε κάτασπρα δόντια.

Όταν ο Bailey τον ρώτησε τι ήθελε από εκείνον ο DeSalvo ήταν ευθύς. «Γνωρίζω ότι πρόκειται να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στα σίδερα. Ελπίζω μόνο να πρόκειται για κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα, αν μπορούσα να διηγηθώ την ιστορία μου σε κάποιον που ξέρει να γράφει, ίσως να μπορούσα να κερδίσω κάποια χρήματα για την οικογένειά μου». Ο Bailey σκέφτηκε ότι, ενδεχομένως, να υπήρχε τρόπος ο DeSalvo να ομολογήσει, χωρίς αυτό να του στοιχίσει τη ζωή του. Αλλά αυτό που προείχε ήταν να αποφασιστεί κατά πόσον ο DeSalvo ήταν πράγματι ένοχος. Έτσι πλησίασε τον Donovan, αξιωματούχο της αστυνομίας, και του ζήτησε μια σειρά ερωτήσεων για να υποβάλει στον πελάτη του, έτσι ώστε να διαπιστωθεί αν ο DeSalvo ήταν στ’ αλήθεια ο Στραγγαλιστής.

Εξοπλισμένος με το κασετόφωνό του, ο Bailey επισκέπτεται τον DeSalvo ξανά, στις 6 Μαρτίου toy 1965. Ο Albert του λέει πως ο ντετέκτιβ DiNatale, από το Γραφείο Ερευνών για τον Στραγγαλιστή, έδειξε ένα ξαφνικό ενδιαφέρον για εκείνον και έστειλε να του πάρουν αποτύπωμα παλάμης. Ο Bailey πρέπει να ενεργήσει γρήγορα, αν θέλει να προστατέψει τον πελάτη του. Για εκείνη τη συνέντευξη λέει: «βεβαιώθηκα ότι ο άνθρωπος που καθόταν απέναντί μου, ήταν ο Στραγγαλιστής. Οποιοσδήποτε έχει εμπειρία ανακρίσεων γνωρίζει ότι μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις αν αυτό που διηγείται κάποιος το έχει πράγματι ζήσει, ή το έχει κατασκευάσει ή ακούσει από άλλον. Ο DeSalvo μου έδωσε την εντύπωση ότι μιλούσε βιωματικά. Δεν προσπαθούσε να θυμηθεί λέξεις. Θυμόταν σκηνές τις οποίες είχε, πραγματικά, ζήσει. Μπορούσε να ανακαλέσει τις πιο μικρές λεπτομέρειες: το χρώμα ενός χαλιού, το τι απεικόνιζε μια φωτογραφία, την κατάσταση ενός επίπλου. Ύστερα, σαν να έβλεπε ταινία, μπορούσε να περιγράψει το έγκλημα, όπως ακριβώς συνέβη, χωρίς συναισθηματισμούς, σαν να περιέγραφε μιαν επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ».

Ο DeSalvo περιέγραψε τους φόνους της Ida Irga και της Sophie Clark, τον Αύγουστο και τον Δεκέμβριο του 1962 αντίστοιχα, με τόσες λεπτομέρειες, που ο Bailey ζήτησε τη βοήθεια του Γραφείου Έρευνας για να τις εξακριβώσει. Οι ντετέκτιβς Donovan και Sherry πήγαν στο γραφείο του για να ακούσουν την μαγνητοφωνημένη ομολογία, την οποία ο Bailey έπαιξε σε διαφορετική ταχύτητα για να αλλοιώσει τη φωνή του Albert και να μην είναι αναγνωρίσιμη. Οι αστυνομικοί έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κατά την ομολογία του φόνου της Sophie Clark. Ο Albert είπε αρχικά ότι όταν προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τη Sophie, διαπίστωσε πως είχε την περίοδό της. Ανέφερε ότι της έβγαλε τη σερβιέτα και την πέταξε πίσω από μία καρέκλα. Στη συνέχεια, ψάχνοντας κάποια κάλτσα της για να τη στραγγαλίσει, έριξε κάτω ένα πακέτο τσιγάρα, τα οποία σκορπίστηκαν στο πάτωμα. Ανέφερε τη μάρκα των τσιγάρων και το ακριβές σημείο στο οποίο είχαν πέσει. Ο Sherry άρπαξε το χαρτοφύλακά του και έβγαλε μια φωτογραφία, στην οποία φαίνονταν ένα πακέτο τσιγάρα στο πάτωμα, έτσι ακριβώς όπως τα είχε περιγράψει ο DeSalvo.

Ο Επιθεωρητής McNamara και ο Dr. Ames Robey, ο ψυχίατρος του Bridgewater, κλήθηκαν στη σύσκεψη. Ο Bailey μίλησε με τον DeSalvo και τον έπεισε να συνεργαστεί με την αστυνομία και να δεχτεί να περάσει από ανιχνευτή ψεύδους. Η κατάσταση ήταν σοβαρή και έπρεπε να ενημερωθεί ο John Bottomly, ο επικεφαλής του Γραφείου Ερευνών για τον Στραγγαλιστή.

Ο Bailey συνειδητοποίησε ότι θα ήταν δύσκολο να γλιτώσει τον πελάτη του από την εκτέλεση. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Brooke ήθελε να έχει πλήρη έλεγχο της έρευνας. Οι εκλογές πλησίαζαν, ο Brooke θα ήταν υποψήφιος για γερουσιαστής και η αποκάλυψη του Στραγγαλιστή, καθώς και η τιμωρία του, θα έδινε μεγάλη ώθηση στην προεκλογική του εκστρατεία. Η εντατική ανάκριση του DeSalvo και ο έλεγχος κάθε λεπτομέρειας της κατάθεσής του ήταν υψίστης σημασίας. Τελικά, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1965, η ανάκριση ολοκληρώθηκε. Πάνω από 50 ώρες μαγνητοφωνημένων καταθέσεων και 2.000 σελίδες πρακτικών ήταν η παραγωγή. Ο Bottomly, o Brooke και ο Bailey προσπαθούσαν να βάλουν τους κανόνες για τη συνέχεια. Οι αρχικές αμφιβολίες για το αν ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, είχαν πλέον εξαφανιστεί.

Οι λεπτομέρειες συσσωρεύονταν η μία πάνω στην άλλη, καθώς ο DeSalvo διηγιόταν την «καριέρα» του Στραγγαλιστή, φόνο με το φόνο. Ήξερε ότι υπήρχε ένα σημειωματάριο κάτω από το κρεβάτι του θύματος νο 8, της Beverly Samans, γνώριζε ότι υπήρχαν χριστουγεννιάτικες καμπανούλες στην πόρτα της Patricia Bissette. Σχεδίασε ακριβείς κατόψεις των διαμερισμάτων των θυμάτων. Είπε ότι είχε πάρει ένα αδιάβροχο από το διαμέρισμα της Anne Slesers, για να καλύψει το ματωμένο του πουκάμισο και μπουφάν. Οι ντετέκτιβς ανακάλυψαν ότι η Slesers είχε αγοράσει δύο ολόιδια αδιάβροχα και χάρισε το ένα σε μια συγγενή της. Έδειξαν το δεύτερο στον DeSalvo, ο οποίος το αναγνώρισε ανάμεσα σε 14 άλλα αδιάβροχα διαφόρων σχεδίων.

Περιέγραψε μιαν επίθεση σε μια Δανέζα που έμενε στη Βοστώνη. Είχε καταφέρει να την πείσει να του ανοίξει και είχε ήδη τα χέρια του στο λαιμό της όταν, ξαφνικά, είδε τον εαυτό του σε έναν μεγάλο καθρέφτη. Αμέσως απελευθέρωσε την κοπέλα, ζήτησε συγγνώμη και ξέσπασε σε κλάματα. Την ικέτεψε να μην τον καταδώσει, λέγοντάς της ότι η μητέρα του θα του έκοβε την επιδότηση και δεν θα μπορούσε ποτέ να τελειώσει το κολέγιο. Αυτό, φυσικά, ήταν ψέμα, η κοπέλα όμως τον πίστεψε και δεν μίλησε ποτέ. Με μόνο μπούσουλα την ομολογία αυτή του DeSalvo, ο DiNatale κατάφερε να την εντοπίσει. Η κοπέλα θυμόταν το γεγονός ξεκάθαρα.

Ήταν αναπόφευκτο το Γραφείο Ερευνών για τον Στραγγαλιστή της Βοστώνης, να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με τον Bailey: ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης. Τώρα προέκυπτε ένα μεγαλύτερο θέμα: πώς να εξασφαλιστεί η ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα του Στραγγαλιστή που είχε ομολογήσει οικειοθελώς και στην απαίτηση του κόσμου για απονομή δικαιοσύνης.




Συνεχίζεται


4 comments:

Anonymous said...

Όλο και πιο ενδιαφέρον γίνεται! ;)
Ξέρω, είπα δε θα μπω, γιατί αγριεύτηκα, αλλά πώς ν' αντισταθώ; ;)

o kairos said...

Κι ας ξερω το τελος-λογω δουλειας-θα με ενδιεφερε το ΔΙΚΟ σου σχολιο.

Goudaki! said...

Θα συνεχίζεται πολύ ακόμα αυτό το κείμενο; Όλο σε αγωνία μας κρατάς!

NinaC said...

Άλλα δύο μέρη, υπομονή Κυρίες μου!

Κύριε Καιρέ, μην μαρτυρήσετε το τέλος στους αναγνώστες!