Wednesday, January 10, 2007

Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (III)




Γραφείο Έρευνας για τον Στραγγαλιστή
Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Σίγουρα κάποιοι είχαν εξαπατήσει την αστυνομία σε πολλά πράγματα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως ένας serial killer δεν ανακαλύπτεται εύκολα, ιδίως αν είναι έξυπνος και δεν αφήνει ίχνη. Παρ’ όλο τον πανικό που είχε κυριεύσει τις γυναίκες της Βοστώνης, το σίγουρο ήταν ότι οι ίδιες του άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού τους. Η αστυνομία δεν μπορούσε παρά μόνο υποθέσεις να κάνει για το αν τον γνώριζαν προσωπικά ή αν της ξεγελούσε με κάποιο τρόπο και τον δέχονταν σπίτι τους.

Δυο εβδομάδες μετά τη δολοφονία της Mary Sullivan, Υπουργός Δικαιοσύνης της Μασαχουσέτης αναλαμβάνει ο Edward Brooke. Στις 17 Ιανουαρίου του 1964, δηλώνει ότι η υπόθεση του Στραγγαλιστή αποτελεί την υπ’ αριθμόν 1 προτεραιότητά του. Ο Brooke δεν ήταν συνηθισμένος πολιτικός. Ήταν ένας πολύ όμορφος, έξυπνος και εκλεπτυσμένος επαγγελματίας. Επίσης ήταν ο μόνος αφροαμερικανός υπουργός στη χώρα. Ακόμα πιο αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι ήταν ρεπουμπλικάνος σε μια πολιτεία άκρως δημοκρατική.

Υπήρχε μεγάλο ρίσκο στη δήλωση αυτή του Brooke, ιδίως αν δεν κατάφερνε ποτέ να συλλάβει τον Στραγγαλιστή, αλλά το σχέδιο που είχε καταστρώσει είχε νόημα. Δεν υποτιμούσε την αστυνομία της Βοστώνης, αλλά αυτή ήταν μια ασυνήθιστη υπόθεση στην οποία είχαν δικαιοδοσία πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα. Η ομάδα που ήθελε να σχηματίσει ο Brooke θα συντόνιζε τη δουλειά ανάμεσά τους. Θα υπήρχε προσωπικό που θα ασχολούνταν αποκλειστικά με την υπόθεση του Στραγγαλιστή. Δεν θα υπήρχαν στοιχεία που το ένα τμήμα θα κρατούσε κρυφά από το άλλο, για λόγους ζήλιας και ανταγωνισμού. Επιπλέον, η κίνηση του Brooke θα κατεύναζε τον τύπο. Είχε ήδη ξεκινήσει μια σταυροφορία εναντίον της αστυνομίας της Βοστώνης, κατηγορώντας τη για αδιαφορία και ανικανότητα.

Ως αρχηγό της ομάδας που δημιούργησε, την οποία ονόμασε Ειδική Διεύθυνση Έρευνας και Ανίχνευσης Εγκλήματος, ο Brooke επέλεξε έναν στενό του φίλο, τον αναπληρωτή υπουργό John S. Bottomly. O Bottomly ήταν αμφισβητήσιμη επιλογή, λόγω της απειρίας του στην εγκληματική νομοθεσία. Εντούτοις ήταν εξαιρετικά έντιμος και ενθουσιώδης. Δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση και ο Bottomly δεν ήταν ένας άντρας που ακολουθούσε συνηθισμένες μεθόδους.

Όμως τον ενθουσιασμό για την επιλογή του Bottomly, δεν τον συμμερίζονταν όλοι. Ο Edmund McNamara, επικεφαλής της αστυνομίας της Βοστώνης, ειρωνεύτηκε την επιλογή του Brooke. Ο συγγραφέας George V. Higgins, ο οποίος τότε εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην Associated Press είπε: «Ποτέ δεν άκουσα κάποιον να αναφέρεται στον Bottomly χωρίς τη λέξη «μαλάκας» πριν ή μετά από το όνομά του. Άρχισα, μάλιστα, να πιστεύω πως αποτελούσε μέρος από αυτό».

Για τη στελέχωση της ομάδας του Bottomly επιλέχθηκαν ο ντετέκτιβ Phillip DiNatale και ο ειδικός πράκτορας James Mellon, της αστυνομίας της Βοστώνης, ο αξιωματικός της Μητροπολιτικής αστυνομίας Stephen Delaney και ο Λοχίας της Κρατικής Αστυνομίας Andrew Tuney. Τέλος ο Δρ. Donald Kenefick τέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας επιστημόνων, η οποία περιελάμβανε ψυχιάτρους και ιατροδικαστές και η οποία θα είχε συμβουλευτικό ρόλο.

Δυο μήνες αργότερα, ο Κυβερνήτης Peabody προσέφερε 10.000$ ως αμοιβή, σε όποιον παρείχε πληροφορίες που θα οδηγούσαν στη σύλληψη και καταδίκη του ανθρώπου που είχε διαπράξει τις έντεκα επίσημες δολοφονίες που αποδίδονταν στον Στραγγαλιστή.

Το Γραφείο Έρευνας για τον Στραγγαλιστή, όπως έγινε γνωστή η ομάδα, είχε πολλά να κάνει πριν φτάσει σε κάποιο αποτέλεσμα. Έπρεπε να συγκεντρώσει, να οργανώσει και να αφομοιώσει πάνω από 37 χιλιάδες σελίδες υλικού, που προέρχονταν από τα αστυνομικά τμήματα που είχαν ασχοληθεί με την υπόθεση. Η ομάδα των ψυχιάτρων έπρεπε να αναπτύξει το προφίλ του ανθρώπου που θα μπορούσε να έχει κάνει τους φόνους, ενώ εκείνη των ιατροδικαστών είχε βρει σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους φόνους των μεγαλύτερων σε ηλικία γυναικών από εκείνους των νεώτερων. Για αυτό το λόγο αποφάσισαν ότι δεν ήταν δυνατόν ένα και μόνο πρόσωπο να είχε διαπράξει όλους τους φόνους. Με άλλα λόγια επρόκειτο για αντιγραφείς.

Το προφίλ του δολοφόνου, στο οποίο κατέληξε η ομάδα του Δρ. Kenefick είχε ως εξής: ήταν τουλάχιστον 30 ετών, πιθανότατα μεγαλύτερος. Ήταν περιποιημένος, τακτικός και ακριβής. Η δουλειά του είναι χειρονακτική ή έχει ως χόμπυ κάτι που απαιτεί χειροτεχνία. Κατά πάσα πιθανότητα είναι ανύπαντρος ή χωρισμένος. Δεν δίνει την εντύπωση ψυχικά ασθενούς και δεν έχει στενούς φίλους.

Μετά από εισήγηση του Bottomly, ο Brooke έδωσε τελικά τη συγκατάθεσή του για μια ριψοκίνδυνη κίνηση: δέχτηκε να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες του Peter Hurkos, ενός διάσημου ολλανδού μέντιουμ. Δύο ιδιωτικές εταιρίες πλήρωσαν για την αμοιβή και τα έξοδα του Hurkos. Ήταν δύσκολος άνθρωπος για να δουλέψει κανείς μαζί του και τελικά μπλέχτηκε σε περιπέτειες όταν υποδύθηκε έναν πράκτορα του FBI. O Hurkos υπέδειξε έναν ύποπτο, κάποιον που το Γραφείο Έρευνας για τον Στραγγαλιστή είχε ήδη ανακρίνει. Ο ύποπτος ήταν ένας πωλητής παπουτσιών με ιστορικό πνευματικής αστάθειας. Εντούτοις δεν βρέθηκε το παραμικρό στοιχείο που να τον συνδέει με τους φόνους.

Η αξιοπιστία του Γραφείου προσβλήθηκε εξαιτίας του Hurkos.


Ο «άντρας με τη μεζούρα»
Δυο χρόνια πριν αρχίσουν οι στραγγαλισμοί, μια σειρά περίεργων σεξουαλικών επιθέσεων άρχισαν στην περιοχή του Cambridge. Ένας άνδρας, λίγο μικρότερος από 30 ετών, χτυπούσε τις πόρτες διαμερισμάτων. Αν του άνοιγε νέα και όμορφη γυναίκα συστηνόταν ως κ. Johnson, υπάλληλος πρακτορείου μοντέλων. Έλεγε στην ανυποψίαστη γυναίκα ότι κάποιος την είχε συστήσει ως υποψήφιο μοντέλο. Έσπευδε να την καθησυχάσει ότι το μόντελινγκ αφορούσε μόνο επιδείξεις μόδας και δεν περιελάμβανε γυμνό. Η αμοιβή θα ήταν 40$ την ώρα. Υποτίθεται ότι τον είχε στείλει το πρακτορείο για να πάρει τις ακριβείς της διαστάσεις και κάποιες άλλες πληροφορίες. Πολλές από τις γυναίκες κολακευόντουσαν και πίστευαν την ιστορία του. Του επέτρεπαν, λοιπόν, να βγάλει τη μεζούρα του και να τις μετρήσει!

Έμοιαζε καλό άτομο και είχε ένα γοητευτικό, αγορίστικο χαμόγελο. Όταν τελείωνε, τους έλεγε ότι η κα Lewis από το πρακτορείο, θα επικοινωνούσε μαζί τους, αν οι διαστάσεις τους ήταν κατάλληλες. Φυσικά, καμία κα Lewis δεν τηλεφωνούσε ποτέ. Κάποιες από αυτές κατήγγειλαν το γεγονός στην αστυνομία. Στις 17 Μαρτίου του 1961, η αστυνομία συνέλαβε κάποιον που προσπαθούσε να διαρρήξει ένα σπίτι. Αυτός παραδέχτηκε πως ήταν ο «άντρας με τη μεζούρα».

Το όνομά του ήταν Albert DeSalvo, ήταν 20 χρονών και είχε αρκετές καταδίκες για διαρρήξεις και κλοπές. Ζούσε στο Malden με τη γερμανίδα γυναίκα του και δυο μικρά παιδιά. Δούλευε πρωινή βάρδια σε ένα εργοστάσιο ελαστικών ως πρεσαδόρος. Όταν ρωτήθηκε γιατί έκανε το κόλπο με τη μεζούρα, απάντησε: «δεν είμαι όμορφος, δεν είμαι μορφωμένος, αλλά έτσι μπορούσα να αγγίξω τις γυναίκες ανώτερης τάξης από τη δική μου. Ήταν όλες κολεγιόπαιδα αλλά κατάφερα να τις κοροϊδέψω». Ο δικαστής, λυπήθηκε τον DeSalvo που έπρεπε να φροντίσει την οικογένειά του και τον καταδίκασε μόνο σε 18 μήνες φυλάκιση. Έδειξε καλή συμπεριφορά και αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 1962, δύο μήνες πριν ανακαλυφθεί το πτώμα της Anne Slesers, πρώτου θύματος του Στραγγαλιστή.

Ο Albert DeSalvo γεννήθηκε στο Chelsey της Μασαχουσέτης, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1931. Είχε άλλα πέντε αδέλφια. Ο πατέρας του ήταν ένας εξαιρετικά βίαιος άντρας, που συχνά χτυπούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο DeSalvo ανέπτυξε παραβατική συμπεριφορά από πολύ μικρός, και συνελήφθη αρκετές φορές για επιθέσεις και ξυλοκοπήματα. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του διήνυσε περιόδους πολύ καλής συμπεριφοράς για να τις ακολουθήσουν άλλες που διαρκώς έμπλεκε σε προβλήματα. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κρατά το γιο της μακριά από φασαρίες. Η σχέση τους, με εξαίρεση την απογοήτευσή της όταν Albert είχε μπλεξίματα με το νόμο, ήταν πολύ καλή.

Ο DeSalvo υπηρέτησε στο στρατό από το 1948 μέχρι το 1956 και για κάποιο διάστημα έμεινε στη Γερμανία. Εκεί γνώρισε τη γυναίκα του, Irmgard Beck, μια ελκυστική γυναίκα από αξιοσέβαστη οικογένεια. Αποστρατεύτηκε με τιμές. Το 1955 συνελήφθη για παρενόχληση ενός μικρού κοριτσιού, αλλά οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε το πρώτο του παιδί, η Judy. Το μικρό κοριτσάκι γεννήθηκε με μιαν αναπηρία, μια σοβαρή παραμόρφωση της λεκάνης. Το πρόβλημα αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στην οικογενειακή ζωή του DeSalvo. Η γυναίκα του είχε τρομοκρατηθεί στην ιδέα ότι ένα δεύτερο παιδί θα γεννιόταν με αναπηρία και έκανε ότι μπορούσε για να αποφεύγει το σεξ. Από την άλλη, ο DeSalvo είχε μια αφύσικα αχόρταγη όρεξη για σεξ, πολλές φορές τη μέρα.


O Albert DeSalvo με την οικογένειά του

Ανάμεσα στο 1956 και στο 1960, συνελήφθη αρκετές φορές για διάρρηξη και κάθε φορά έπαιρνε αναστολή. Το 1960 γεννήθηκε ο γιος του Michael, χωρίς καμία ανωμαλία. Παρ’ όλα τα προβλήματα που είχε με το νόμο, ο DeSalvo εργαζόταν κανονικά. Μετά από τη δουλειά στο εργοστάσιο ελαστικών, εργάστηκε στα ναυπηγεία και στη συνέχεια σαν συντηρητής κτηρίων. Οι περισσότεροι άνθρωποι που τον γνώριζαν τον συμπαθούσαν. Ο εργοδότης του τον χαρακτήρισε ως έναν καλό, αξιοπρεπή οικογενειάρχη και καλό υπάλληλο. Πράγματι, ο DeSalvo ήταν καλός οικογενειάρχης και φερόταν στη γυναίκα του με αγάπη και τρυφερότητα.

Ένα άλλο ελάττωμα που είχε ο DeSalvo, εκτός από το να κλέβει, ήταν το ότι του άρεσε να καυχιέται. Έπρεπε πάντα να ξεπεράσει οποιονδήποτε συνομιλούσε μαζί του, ασχέτως της περίπτωσης. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Edmund McNamara συνόψισε το πρόβλημα στη φράση: «Ο DeSalvo λέει μπαρούφες».

Ο «πράσινος άντρας»
Στις αρχές του Νοέμβρη του 1964, σχεδόν τρία χρόνια αφότου είχε βγει από τη φυλακή, ο DeSalvo συνελήφθη πάλι. Αυτή τη φορά οι κατηγορίες ήταν πιο σοβαρές από διάρρηξη και κλοπή και μέτρημα με μεζούρα.

Στις 27 Οκτωβρίου, μια νιόπαντρη γυναίκα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, ενώ ο άντρας της είχε μόλις φύγει για τη δουλειά. Ξαφνικά, ένας άντρας βρέθηκε στο δωμάτιό της και της έβαλε ένα μαχαίρι στο λαιμό. «Τσιμουδιά, αλλιώς θα σε σκοτώσω», της είπε. Της έχωσε το εσώρουχό της στο στόμα και την έδεσε με ανοιχτά τα χέρια στα κάγκελα του κρεβατιού με τα ρούχα της. Τη φίλησε και τη θώπευσε, και μετά τη ρώτησε πως θα έβγαινε από το διαμέρισμα. Της είπε να παραμείνει ήσυχη για δέκα λεπτά. Στη συνέχεια της ζήτησε συγγνώμη και έφυγε. Η γυναίκα είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει πολύ καλά το πρόσωπό του. Έδωσε την περιγραφή του στην αστυνομία και το σκίτσο που φτιάχτηκε θύμιζε τον άντρα με τη μεζούρα.

Ο DeSalvo συνελήφθη και οδηγήθηκε στο τμήμα, όπου η γυναίκα τον ανεγνώρισε. Ο DeSalvo αφέθηκε ελεύθερος πληρώνοντας εγγύηση. Η φωτογραφία του έκανε το γύρο των αστυνομικών τμημάτων, όπως ήταν η ρουτίνα. Σύντομα, από το τμήμα του Connecticut, έγιναν τηλεφωνήματα πως αναζητούσαν έναν άντρα, υπεύθυνο για σεξουαλικές επιθέσεις, τον οποίον αποκαλούσαν ο «πράσινος άντρας», λόγω του πράσινου παντελονιού που φορούσε. Η περιγραφή που είχαν δώσει τα θύματά του ταίριαζε στον DeSalvo.

Η αστυνομία τον συνέλαβε ξανά, αυτή τη φορά στο σπίτι του, με σκοπό να τον δουν τα θύματα και να τον αναγνωρίσουν. Ο DeSalvo ένοιωσε βαθιά προσβεβλημένος και ντροπιασμένος που τον είδε η γυναίκα του με χειροπέδες, η οποία, όμως, δεν ένοιωσε καμία έκπληξη, Ο Albert ήταν παθιασμένος με το σεξ και καμία γυναίκα δεν θα ήταν ποτέ αρκετή γι αυτόν. Τον συμβούλεψε να είναι απόλυτα ειλικρινής με την αστυνομία και να μην τους κρύψει τίποτα.

Ο DeSalvo ομολόγησε γύρω στις 400 διαρρήξεις και δύο βιασμούς. Είπε πως είχε πραγματοποιήσει γύρω στις 300 σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες σε τέσσερις πολιτείες. Με δεδομένη την τάση του DeSalvo να καυχιέται, είναι αμφίβολο κατά πόσον ο πραγματικός αριθμός ήταν τόσο ψηλός. Πολλά από τα περιστατικά δεν είχαν καν καταγγελθεί και ο έλεγχος για την ακρίβεια των λεγομένων του ήταν αδύνατος. «Εάν γνωρίζατε όλη την ιστορία, δεν θα την πιστεύατε», είπε ο DeSalvo σε έναν από τους αστυνομικούς. «Αλλά θα μαθευτεί, θα δείτε.»

Τον έστειλαν στο Κρατικό Νοσοκομείο του Bridgewater για παρακολούθηση. Αν και η αστυνομία δεν πίστευε πως ο DeSalvo είναι ο Στραγαλιστής, θέλησε να τον εξετάσουν οι εκεί ψυχίατροι. Λίγο μετά την άφιξη του DeSalvo στο Bridgewater, ένας επικίνδυνος άντρας, ο George Nassar, στάλθηκε εκεί ως τρόφιμος. Ήταν κατηγορούμενος για την φριχτή δολοφονία ενός υπαλλήλου πρατηρίου βενζίνης. Ο Nassar δεν ήταν κοινός δολοφόνος. Το IQ του πλησίαζε τα επίπεδα ιδιοφυΐας και είχε αναπτύξει εξαιρετικά την ικανότητά του να χειρίζεται ανθρώπους. Όσο ήταν φυλακή, για έναν φόνο που είχε διαπράξει στο παρελθόν, μελετούσε Ρώσικα και άλλα πολλά.

Ο Nassar τοποθετήθηκε στον ίδιο θάλαμο με τον DeSalvo και έγινε ο έμπιστός του.


Συνεχίζεται

4 comments:

Αντώνιος said...

θα μας πεθάνεις στην αγωνία μου φαίνεται!

Σταυρούλα said...

Χμ! Ενδιαφέροοοοον...

last_drive said...

Χίλια μπράβο για την εξαιρετική δουλειά. Καταπληκτικό blog!!!

NinaC said...

Αντώνιε, Ρενάτα, έρχεται και η συνέχεια.

Last drive, καλώς ορίσατε κι ευχαριστώ!