Vlad Tepes - O Δράκουλας (II)

της Μαράτας Δ., θυγατρός της Composition Doll

Η ρήξη με τους Οθωμανούς

Η ρήξη με τον Σουλτάνο ξεκίνησε όταν ο Τσέπες σταμάτησε να πληρώνει τον φόρο υποτέλειας, που ήταν 10.000 γρόσια. Ο σουλτάνος, σύμφωνα με τον Βυζαντινό ιστοριογράφο Λαόνικο Χαλκοκονδύλη, έστειλε τον Χαμζά μπέη με ρητή εντολή να μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη τον απείθαρχο υποτελή Βλαντ Τσέπες, αλλά εκείνος κατάφερε να συλλάβει τους διώκτες του και κατά τον προσφιλή του τρόπο να τους ανασκολοπίσει. Ήταν η έναρξη της Βλαχο-Οθωμανικής διένεξης, ο οποίος για να τρομοκρατήσει του Οθωμανούς, λεηλάτησε με πρωτοφανή αγριότητα την περιοχή μεταξύ Νικόπολης και Βιδινίου, εκτελώντας τόσο μουσουλμάνους όσο και χριστιανούς.

Ξέροντας ο Τσέπες ότι οι Οθωμανοί δεν θα έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια, ζήτησε βοήθεια από τον σύμμαχό του, Ματθία Κορβίνο γιου του Ιωάννη Ουνυάδη, ο οποίος όμως καθυστερούσε επιδεικτικά να τηρήσει τις συμμαχίες μαζί του παρόλο που ο Βλάντ είχε παντρευτεί μια από τις εξαδέλφες του Ματθία.

Ο Μωάμεθ Β' είχε εξοργιστεί τόσο πολύ από τον Τσέπες ώστε ηγήθηκε προσωπικά της εκστρατείας κινητοποιώντας 60.000 στρατό, 25 πολεμικά πλοία και 150 βοηθητικά ενώ ο Βλαντ Τσέπες επιστράτευσε όλους τους άνδρες της ηγεμονίας, από 12 ετών και πάνω αλλά δεν συγκέντρωσε πάνω από 22.000 άνδρες. Σύμφωνα με τον ιστορικό Νικολάε Γιόργκα "για πρώτη φορά ο Μωάμεθ Β', αυτός ο ακούραστος πολεμιστής, βρήκε επιτέλους ψυχές που τον άφηναν άναυδο με τη σιωπηρή και χωρίς αλαζονεία δύναμή τους".

Στην αρχή τα Οθωμανικά στρατεύματα είχαν νίκες και μόνο νίκες, αλλά οι συνθήκες άλλαξαν για τους εισβολείς όταν Βλάντ εφάρμοσε την τακτική της "καμένης γης" που μαζί με τις καιρικές συνθήκες, καθώς και τα δηλητηριασμένα από τους Βλάχους πηγάδια επέφεραν βαριές απώλειες για τους εισβολείς. Μέσα σε αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα σε μια χώρα όπου ο θάνατος καραδοκούσε παντού, ο τολμηρός πολέμαρχος Βλαντ Τσέπες εξαπέλυσε την περίφημη νυκτερινή επίθεση της 17ης Ιουνίου 1462.

Ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ο Βλαντ επιτέθηκε στο στρατόπεδο του Σουλτάνου με 7.000 ή 10.000 πολεμιστές, υπό τον ήχο χιλιάδων βούκινων και αναμμένων δαυλών που κρατούσαν οι πολεμιστές του, με στόχο να φτάσουν στην σκηνή του Σουλτάνου. Όμως από λάθος βρέθηκαν στις σκηνές των βεζίρηδων Ισάκ και Μαχμούτ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην σωματοφυλακή του σουλτάνου να τον φυγαδεύσει. Με τον ερχομό της αυγής οι πολεμιστές του Τσέπες αποσύρθηκαν και οι Οθωμανοί με πολλές απώλειες κατευθύνθηκαν προς την Τιργκόβιστε που αντί να την καταλάβουν την προσπέρασαν άγνωστο για ποιους λόγους.


Η διχόνοια στη Βλαχία

Έτσι ο Σουλτάνος, ο πορθητής της Κωνσταντινούπολης, διέταξε υποχώρηση από την "καταραμένη γη" ορίζοντας όμως ηγεμόνα τον αδελφό του Βλάντ, Ράντου τον Ωραίο, σφηνώνοντάς ισχυρές στρατιωτικές επίλεκτες δυνάμεις, σπέρνοντας έτσι την διχόνοια στην Βλαχία. Ο Ράντου υποσχέθηκε στο λαό, διοίκηση δίχως σκληρότητα και ειρήνη με τους Οθωμανούς, κάνοντάς τους πολεμιστές να εγκαταλείπουν τον Βλάντ και να ενώνονται κάτω από την δική του ηγεμονία.

Ο Τσέπες κατέφυγε στην Τρανσυλβανία του Ματθία Κορβίνου. Μετά από λίγο καιρό και όλως ξαφνικά στα χέρια του Κορβίνου έφτασε επιστολή δήθεν του Τσέπες που υποσχόταν στον Σουλτάνο την Βλαχία και Τρανσυλβανία και με αυτή την δικαιολογία ο Ματθίας φυλάκισε τον Βλάντ. Ο Βλαντ παρέμεινε 12 χρόνια υπό καθεστώς χαλαρού περιορισμού μέχρι που το 1475 ο Στέφανος ο Μέγας, ηγεμόνας της Μολδαβίας που ο Βλαντ τον είχε βοηθήσει να αναρηθεί στον θρόνο, ζήτησε από τον Ματθία να ελευθερώσει τον Βλάντ που θα ηγούνταν ενός νέου πολέμου εναντίον των Οθωμανών. Έτσι το 1475 ο Βλαντ Τσέπες Ντράκουλ, ήταν και πάλι ελεύθερος να σκορπίσει τον τρόμο και τον θάνατο για επιστρέψει στον θρόνο της Βλαχίας το 1476.


Το τέλος του Δράκουλα

Σχετικά με τον θάνατο του Βλάντ οι εκδοχές είναι πάρα πολλές και η "Αφήγηση για τον βοεβόδα Δράκουλα", άγνωστου συντάκτη, παρουσιάζει μια τέτοια εκδοχή. Ο θάνατος του βοεβόδα Βλάντ Τσέπες υπήρξε εξ ίσου φρικιαστικός. Λέει, ότι Το 1476 ηγήθηκε επιδρομής εναντίον Τούρκων εποίκων στην νότια Βλαχία. σε μια νικηφόρα μάχη κατά των Οθωμανών ο Τσέπες απομακρύνθηκε από τους σωματοφύλακές του και ανέβηκε σε ενα ύψωμα για να παρακολουθήσει την καταδίωξη και την σφαγή των αμάχων Μουσουλμάνων. Εκεί, στρατιώτες του τον πέρασαν για επιφανή Οθωμανό και του επιτέθηκαν και ένας από αυτούς τον τραυμάτισε με ένα ακόντιο. Ο Βλαντ δέχθηκε τον πρώτο λογχισμό αλλά δεν έπεσε.Ο Βλαντ Αντιστάθηκε λυσσασμένα εναντίον των στρατιωτών του, τράβηξε το σπαθί του και πρόλαβε να σκοτώσει πέντε από τους επιτιθέμενους πριν πέσει και ο ίδιος νεκρός από τα απανωτά κτυπήματα. Επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο οι άνδρες του να μη τον αναγνώρισαν, ακόμα και μετά τον τραυματισμό του, θεωρείται πιθανότερο η δολοφονική αυτή επίθεση να ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας των βογιάρων. Οι υπόλοιποι μόλις αντιλήφθηκαν το μοιραίο λάθος σκόρπισαν στο δάσος. Οι χωρικοί βρήκαν το λείψανο ψηλά στα τείχη και κυριεύθηκαν από πανικό. Λίγο αργότερα το πτώμα του Βλάντ παραδόθηκε στις Οθωμανικές Αρχές. Η είδηση του θανάτου διαδόθηκε αστραπιαία. Αφού λοιπόν ο Vlad δολοφονήθηκε το 1477 μ.Χ, ο Ραντού ήθελε να αποκεφαλίσει τον Vlad και να κατακρεουργημένο πτώμα του Βλαντ και και το κρέμασαν στα τείχη του Βουκουρεστίου. Οταν σε λίγο κατέφθασε οι Τούρκοι και πολιόρκησαν την πόλη, αντίκρυσαν το μακάβριο στείλει μονάχα το σώμα του στον Σουλτάνο. Ο υιός του, Vlad IV, δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο . Ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής πρόσταξε να του κόψουν το κεφάλι και να το στείλουν τρόπαιο στην πρωτεύουσα. (Σύμφωνα με ορισμένες πηγές το κεφάλι του στάλθηκε ως δώρο στον σουλτάνο, αλλά και ως επιβεβαίωση ότι ο τρομερός εχθρός είχε εξουδετερωθεί.) Το κεφάλι του Βλαντ αφού αλατίσθηκε για να μη βρωμίσει, ταξίδεψε στην Ισταμπούλ όπου εκτέθηκε σε δημόσια θέα καρφωμένο σε ένα ξύλινο παλούκι. Ο Ανασκωλοπιστής τόσων αθώων θυμάτων είχε ανασκωλοπισθή μεταθανάτια. Τον διαδέχθηκε στη Βλαχία ο Basarab Laiotă cel Bătrân..

Όπως και αν επήλθε ο θάνατος του Βλαντ το βέβαιο είναι πως στα τέλη Δεκεμβρίου του 1476 ο βοεβόδας-φόβητρο για τους Οθωμανούς δεν υπήρχε πια. Το σώμα του ενταφιάστηκε στη Μονή του Σναγκόβ, κοντά στην περιοχή όπου έγινε η δολοφονία.Ο τάφος του Blad Dracula διασώζεται σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην νησίδα Σνάγκοβ σε παραπόταμο του Δούναβη κοντά στο Βουκουρέστι. Μόνο που είναι άδειος. Το 1931 μ.Χ ανοίχτηκε και δεν βρέθηκε τίποτα παρά κόκαλα ζώων...

Ο τάφος του Δράκουλα στο μοναστήρι του Σνάγκοβ

Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε το ακέφαλο πτώμα του αιμοβόρου βοεβόδα. Η τοποθεσία θεωρείται στοιχειωμένη και οι κάτοικοι της περιοχής που μαστίζεται από δαισιδεμονίες πιστεύουν πως ο πρίγκηπας Βλάντ δεν πέθανε ποτέ και πλανιέται στα Καρπάθια αναζητώντας εκδίκηση. Ο μεσαιωνικός θρύλος του αιμοσταγή βοεβόδα Βλαντ εξακολουθεί να πλανιέται στα ομιχλώδη τοπία της Βλαχίας και Τρανσυλβανίας.


Οι θρύλοι γύρω από τον πραγματικό Βλαντ Τσέπες

Σύμφωνα με συγγράμματα εποχής, παλούκωνε τους εχθρούς του και τους εγκληματίες και μάζευε το αίμα τους σε βαζάκια, ενώ έτρωγε άνετος μπροστά στα πτώματά τους. Λέγεται ότι χρησιμοποιούσε το αίμα τους για να ξεδιψάσει από το φαγητό. Επίσης λέγεται ότι έπαιρνε τα μωρά των ειδωλολατρισσών, τα έψηνε και μετά τα έδινε στις μανάδες τους να τα φάνε! Παρ' ολ' αυτά, ο Vlad δεν παλούκωνε μοναχά, αλλά έγδερνε ζωντανούς τους εχθρούς του, τους έβραζε, τους τύφλωνε, τους έκαιγε, τους έψηνε ή τους έθαβε ζωντανούς. Πολλές φορές πριν τους σκοτώσει, τους έκοβε τα γεννητικά όργανα, τα αυτιά ή τις μύτες.

Οι Ρουμάνοι βέβαια δεν τα παραδέχονται όλα αυτά. Όλα αυτά γίνονταν μόνο σε αυτούς που, κατά τη γνώμη του, το άξιζαν και όχι σε απλό κόσμο: στους παραβάτες και στους προδότες. Κάτι τέτοιο στις μέρες μας θα φαινόταν απάνθρωπο, αλλά στους Ρουμάνους ήταν κάτι το εντελώς φυσιολογικό και αγαπούσαν τον Vlad, διότι γι' αυτούς ο Dracula είναι ότι είναι ότι ο Κολοκοτρώνης για εμάς: ένας υπέρμαχος της πατρίδας και της θρησκείας κατά των Τούρκων. Στην συνείδηση τους ο Βλαντ παραμένει ένας λαϊκός ήρωας που προέταξε τον σταυρό του Χριστού στην Ισλαμική επέλαση κατά της Χριστιανικής Ευρώπης. Σαν από ειρωνεία, στα κινηματογραφικά έργα με θέμα τον Δράκουλα, ο σταυρός αποτελεί το μοναδικό όπλο που απωθεί τον αιμοδιψή βρυκόλακα πίσω στον τάφο του. Και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να τον εξοντώσει είναι να καρφώσει ένα ξύλινο παλούκι στην καρδιά του την ώρα που κοιμάται. Οπως έκανε ο ίδιος στα άτυχα θύματά του. Έγινε δημοφιλής και θεωρείται ήρωας στη Ρουμανία και στη Μολδαβία ακόμα και από ορισμένους ως κυματοθραύστης της Οθωμανικής επέκτασης στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα.

Όμως η εκτέλεση με παλούκωμα όμως δεν αποτελεί επινόηση του βοεβόδα Βλαντ. Αυτός ήταν ένας τύπος σταύρωσης μόνο που αντί για την ένωση του θύματος πάνω σε έναν σταυρό, το θύμα παλουκώνονταν, δηλαδή, ένας πάσσαλος με έναν μακρύ αιχμηρό, ξύλινο πόλο, αλοιμένος με λάδι εισέρχεται αργά, κάθετα στο κορμί του θύματος μέσω του πρωκτού ή του στομάχου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται ο γρήγορος θάνατος από σοκ και ο καταδικασμένος υφίσταται ένα φριχτό μαρτύριο που κρατάει ώρες. Το σώμα επιδείδονταν έπειτα στον Vlad Dracula, όπου το απολαύανε στη μέση ενός δάσους . Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς ο Vlad μόλις σκότωσε 20,000 Τούρκους ,έφαγε ψωμί βουτηγμένο στο αίμα τους, κολύμπησε στο αίμα τους και τους τοποθέτησε με αυτό τον τρόπο επάνω ως σκιάχτρα για να τρομοκρατήσει περαιτέρω εχθρούς. Τα παλουκωμένα πτώματα αναρτώνται κατά μήκος των δρόμων και παραμένουν εκτεθειμένα γιά πολλές μέρες προκαλώντας ανείπωτο τρόμο στους οδοιπόρους. 400 χρόνια νωρίτερα εφαρμοζόταν από τους Βυζαντινούς σαν μέσον παραδειγματικής τιμωρίας των εχθρών της αυτοκρατορίας κυρίως των Βουλγάρων. Το 1002 μΧ ο Αρμενικής καταγωγής αυτοκράτορας του Βυζαντίου Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος εκτέλεσε με παλούκωμα τον Βούλγαρο στρατηγό Ντραξάν, στρατιωτικό διοικητή των Βοδενών. Φαίνεται πως οι Τούρκοι κληροδότησαν τον επαχθή αυτό τρόπο εκτέλεσης αν και τον εφάρμοσαν σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Στις 8 Μαίου 1821 ο Ομερ Βρυώνης συνέτριψε σώμα επαναστατημένων Ελλήνων στην γέφυρα της Αλαμάνας κοντά στις Θερμοπύλες και διέταξε την εκτέλεση με σούβλισμα του Αθανάσιου Διάκου.

Η φημολογία γύρω από το πρόσωπο του Βλαντ Τσέπες, παρουσιάζουν εξαιρετική αντίφαση. Στις χώρες που γειτόνευαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Βλαντ παρουσιάζεται σαν άντρας με απαράμιλλη γενναιότητα.

Στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη τον παρουσιάζουν σαν αιμοβόρο τύραννο που για να ικανοποιήσει τις νοσηρές ορέξεις του παρακολουθούσε τα βασανιστήρια των θυμάτων του, λένε μάλιστα ότι από τους σκοτωμένους εχθρούς, τάιζε με κομμάτια από τις σάρκες τους, τους αιχμαλώτους μέχρι να οδηγηθούν σε ανασκολοπισμό. Αυτές οι αφηγήσεις εκπορεύονταν από ένα περιβάλλον έντονα εχθρικό απέναντι στον Βλαντ, κυρίως γερμανόφωνους εμπόρους, των οποίων ο Βλάχος βοεβόδας είχε καταργήσει τα προνόμια, όπως επίσης και από την Αυλή του Ματθία Κορβίνου, που πάσχιζε να βρει δικαιολογίες ώστε να πείσει τον Πάπα και τη Βενετία για την εγκατάλειψη του αντιοθωμανικού μετώπου. Τα γερμανικά κείμενα απομονώνοντας συγκεκριμένες αναφορές στη βιαιότητα του Βλάντ, τις διόγκωσαν ενώ οι Σλαβονικές ιστορίες παραδέχονταν μεν τη σκληρότητα του Βλαντ, την έκριναν όμως ως απαραίτητη για την επιβολή της δικαιοσύνης, προβάλλοντάς τον σαν τον κυματοθραύστη της 0θωμανικής επέκτασης.

Οι αντίπαλοι του Βλαντ για να τον αμαυρώσουν βασίζονταν στην αναμφισβήτητη σκληρότητά του. ‘Ομως και αυτή πρέπει να ερμηνευθεί με βάση την εποχή. Ήταν μια εποχή αναμφισβήτητης σκληρότητας κατά την οποία οι μονάρχες κυβερνούσαν αποκλειστικά με τη βία. Στο ενεργητικό του Μωάμεθ Β', του Λουδοβίκου ΙΑ', του Ιβάν Γ', του Ριχάρδου Γ', του Στέφανου του Μεγάλου καθώς και των περισσότερων Βυζαντινών αυτοκρατόρων έχουν καταγραφεί επιβολές των πλέον απάνθρωπων ποινών οι οποίες δεν θεωρούντο αποτέλεσμα κάποιας νοσηρής παρόρμησης αλλά συνηθισμένη πρακτική. Ο Τσέπες ως γνήσιος εκπρόσωπος της εποχής του δεν έπραξε κάτι λιγότερο ή περισσότερο φρικτό από τους σύγχρονούς του ηγεμόνες, αλλά ήταν όμως ο μοναδικός που κατηγορήθηκε τόσο έντονα για τη βιαιότητά του.



Συνεχίζεται