Ο στραγγαλιστής της οδού Rillington 10 (I)

Η περίεργη υπόθεση του John Reginald Halliday Christie, απεικονίζει τέλεια το τελεσίδικο της θανατικής ποινής και το λόγο για τον οποίο αυτή δημιούργησε τέτοια διένεξη στη Μ. Βρετανία.

Ο John Chistie ήταν ένας δολοφόνος που κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη του Timothy Evans και παρέμεινε ατάραχος όσο ο νεαρός Ουαλός καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για φόνο, τον οποίο είχε διαπράξει ο ίδιος.

Τα πρώτα χρόνια

Ο John Reginald Halliday Christie γεννήθηκε στο Yorkshire το 1898 και μεγάλωσε σε μια οικογένεια κυριαρχούμενη από τον υπερβολικά αυστηρό, σε θέματα πειθαρχίας, πατέρα του και τις υπερπροστατευτικές μητέρα και αδελφές του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να γίνει σεξουαλικά δυσλειτουργικός, με εμμονή σε θέματα ελέγχου των ερωτικών του συντρόφων, υποχονδριακός και με μια έμφυτη αντιπάθεια για τις γυναίκες.

Εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 15 ετών και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως διαβιβαστής. Κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης με αέρια, ισχυρίστηκε έχασε προσωρινά την όρασή του και έπαθε υστερική αφωνία, η οποία κράτησε για περισσότερο από τρία χρόνια. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η απώλεια της ομιλίας ήταν, απλά, ένα εύρημα για να προσελκύει την προσοχή. Αυτό, σε συνδυασμό με τη σεξουαλική του δυσλειτουργία και την επιθυμία του να κυριαρχεί στο άλλο φύλλο, απέκλεισαν οποιαδήποτε φυσιολογική ερωτική σχέση, και ο Christie άρχισε να συνευρίσκεται μόνο με πόρνες από την ηλικία των 19 ετών.

Εντούτοις, η αφωνία του δεν εμπόδισε, το 1920, το γάμο του με την Ethel Simpson Waddington. Τα σεξουαλικά του προβλήματα συνεχίστηκαν, όπως και οι επισκέψεις του στις πόρνες.

Ο Christie, που στο μεταξύ είχε γίνει ταχυδρόμος, φυλακίστηκε για τρεις μήνες, για υπεξαίρεση ταχυδρομικών επιταγών. Δυο χρόνια αργότερα τέθηκε υπό αστυνομική επιτήρηση για βίαιη συμπεριφορά. Την ίδια περίοδο έφυγε για το Λονδίνο, εγκαταλείποντας την Ethel στο Sheffield.

Το 1929 ξαναμπαίνει φυλακή για εννέα μήνες, κατηγορούμενος για κλοπές. Μετά την αποφυλάκισή του συγκατοικεί με μια πόρνη. Η συγκατοίκηση αυτή τελειώνει όταν ο Christie οδηγείται πάλι στη φυλακή, για έξι μήνες αυτή τη φορά, επειδή χτύπησε τη φίλη του με ένα μπαστούνι του κρίκετ. Θεωρείται ύποπτος και για άλλες βιαιοπραγίες εναντίον γυναικών, αλλά τίποτα δεν αποδεικνύεται. Περνάει άλλο ένα μικρό διάστημα στη φυλακή για κλοπή αυτοκινήτου. Μετά και από αυτή την αποφυλάκιση, ζητάει από τη σύζυγό του Ethel να έρθει να τον βρει στο Λονδίνο. Βρισκόμαστε ήδη στο 1938 και οι Christies μετακομίζουν στον αριθμό 10 της οδού Rillington.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Christie υπηρετεί ως αστυνομικός στο τμήμα της οδού Harrow, παρά το βεβαρημένο ποινικό του μητρώο. Η Αγγλία πολεμά και όλοι οι άντρες είναι πολύτιμοι. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αστυνομικός, έχει πολλές ευκαιρίες να είναι όσο σκληρός θέλει με τις πόρνες. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ο Christie ανακάλυψε την απόλαυση που ένοιωθε όταν σκότωνε μια γυναίκα και μετά έκανε έρωτα με το νεκρό κορμί της. Η νεκροφιλία του είχε βρει διέξοδο.

Κατά τη διάρκεια δύο επισκέψεων της γυναίκας του σε συγγενείς της σε άλλη πόλη, ο Christie έφερε στο σπίτι δύο γυναίκες, τις νάρκωσε, τις στραγγάλισε και τις βίασε μετά θάνατον. Τα θύματα ήταν η Ruth Fuerst, εκ περιτροπής πόρνη, και η Muriel Fady συνάδελφος του Christie σε κάποια παλιότερη δουλειά. Τα πτώματά τους θάβονται στον κήπο και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το κρανίο της Ruth έρχεται στην επιφάνεια μια μέρα και ο Christie το παίρνει και το πετά στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου σπιτιού. Όταν βρέθηκε, όλοι υπέθεσαν πως ανήκε σε θύμα του βομβαρδισμού. Το μηριαίο της οστό χρησιμοποιείται από τον Christie ως στήριγμα για το φράχτη του κήπου. Οι δολοφονίες των δύο γυναικών δεν θα έρθουν στο φως παρά πολλά χρόνια αργότερα.


Τα μαύρα χρόνια

Τα υπόλοιπα εγκλήματα του Christie θα διαπραχθουν στα ψυχρά, μεταπολεμικά χρόνια. Η Βρετανία επουλώνει τις οικονομικές και συναισθηματικές πληγές της από τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι μια ζοφερή και άχαρη εποχή. Τα τρόφιμα θα συνεχίσουν να μοιράζονται με δελτίο μέχρι το 1954 και το rock n’roll δεν έχει κάνει, ακόμη, την εμφάνισή του.

Γράμμα της Ethel Christie στην αδελφή της

Η στέψη της Ελισσάβετ ΙΙ, φωτίζει για λίγο την ατμόσφαιρα, αλλά το Λονδίνο παραμένει μια ανιαρή και βρώμικη πόλη, όπου ο καπνός από τις εργοστασιακές καμινάδες στοιχίζει τη ζωή 4.000 ανθρώπων, λόγω της έλλειψης αντιρρυπαντικών νόμων. Το Landbroke Grove στο δυτικό Λονδίνο ήταν μια πραγματικά υποβαθμισμένη περιοχή και η οδός Rillington ένα στενό, αδιέξοδο δρομάκι, στριμωγμένο ανάμεσα στη γραμμή του Μετρό και σε ένα παλιό χυτήριο.

Ο John και η Ethel ζουν στο διαμέρισμα του ισογείου. Στους επάνω δύο ορόφους υπάρχουν άλλα δύο διαμερίσματα, ένα στον καθένα. Το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου κατοικείται από το 1920 από τον Charles Kitchener, ένα ηλικιωμένο εργάτη σιδηροδρόμων, ο οποίος, λόγω της κακής υγείας του, περνά τον περισσότερο καιρό του στα νοσοκομεία.

Το Πάσχα του 1948, ο 24χρονος ουαλός οδηγός φορτηγού Timothy Evans, νοικιάζει το διαμέρισμα του δεύτερου ορόφου και μετακομίζει σ’ αυτό με την έγκυο σύζυγό του Beryl η οποία, λίγο αργότερα, θα φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι που θα ονομάσουν Geraldine. Το καλοκαίρι του 1949 η Beryl μένει και πάλι έγκυος. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Το ζευγάρι αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, που ο ερχομός ενός ακόμα μωρού θα κάνει πιο έντονα. Η Beryl θα αναγκαστεί να αφήσει τη δουλειά της, που αν και ολιγόωρη, συνεισφέρει στο πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Η έκτρωση είναι ακόμη παράνομη στην Μ. Βρετανία (θα νομιμοποιηθεί το 1967), αλλά η Beryl είναι απελπισμένη.

Μοιραίο λάθος

Γνωρίζοντας πως ο σύζυγός της, φανατικός καθολικός, δεν θα έδινε ποτέ τη συγκατάθεσή του για μιαν έκτρωση, η Beryl αποφάσισε να αντιμετωπίσει μόνη της το πρόβλημα και το εμπιστεύτηκε στο γείτονά της John Christie.

Ήταν ένα μοιραίο λάθος.

Ο Christie την έπεισε πως ήταν προτιμότερο, αντί να εμπιστευτεί έναν απόκεντρο γιατρό της οδού Edgware, που χρέωνε 1 ₤, να αφήσει εκείνον να της κάνει την επέμβαση. Της έδειξε ιατρικά βιβλία και τη θάμπωσε με επιστημονικές κουβέντες. Στην πραγματικότητα ο Christie δεν είχε καμία ιατρική παιδεία, αλλά της μίλησε με τόσο αυτοπεποίθηση που, η αφελής και σχεδόν αγράμματη νερή γυναίκα, τον πίστεψε. Θα γινόταν το τρίτο θύμα του Christie. Ναρκώθηκε, στραγγαλίστηκε και βιάστηκε, όπως και οι άλλες δύο πριν από αυτήν.

Στις 8 Νοεμβρίου του 1949, ο Evans επιστρέφει σπίτι από τη δουλειά. Συναντά τον Christie, ο οποίος του λέει πως η γυναίκα του πέθανε από δηλητηρίαση, εξαιτίας διαφόρων εκτρωτικών σκευασμάτων που είχε χρησιμοποιήσει, και τον έπεισε να μην πάει στην αστυνομία. Του συνέστησε να επισκεφτεί συγγενείς του στην Ουαλία και του είπε πως θα φρόντιζε αυτός να εξαφανίσει το πτώμα, πετώντας το σε έναν υπόνομο και πως η μικρή Geraldine είχε δοθεί σε ένα νεαρό ζευγάρι, στο γειτονικό Acton, για να την φροντίζει. Φυσικά, κανείς δεν ξαναείδε το μωρό.

Ο Evans, αφελής και εύπιστος, εμπιστεύεται τον πρώην αστυνομικό. Πουλάει τα έπιπλα του διαμερίσματος (αν και πολλά από αυτά ήταν αγορασμένα με δόσεις που δεν είχαν, ακόμη, εξοφληθεί), και ξοδεύει τα μισά από τα χρήματα που εισέπραξε για να αγοράσει ένα καμηλό παλτό. Επιστρέφει στη γενέτειρά του στην Ουαλία και μένει με την αδελφή της μητέρας του. Οι τύψεις, η ενοχή και η σύγχισή του μεγαλώνουν και τρεις εβδομάδες μετά τους θανάτους πηγαίνει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Η χαμηλή νοημοσύνη του Evans, η παράξενη συμπεριφορά του και η προσπάθειά του να προστατεύσει τον Christie θα αποβούν εναντίον του.

Αντιφάσεις

Ο Evans λέει σε έναν αστυνομικό πως εξαφάνισε το πτώμα της γυναίκας του, ισχυρίστηκε όμως πως εκείνη πέθανε από ένα σκεύασμα που πήρε και που υποτίθεται πως θα της προξενούσε αποβολή. Είπε πως θα εύρισκαν το πτώμα της Beryl στον υπόνομο έξω από το σπίτι, αλλά όταν οι αστυνομικοί της Scotland Yard ερεύνησαν δεν βρήκαν τίποτα.

Η αστυνομία ψάχνει για τα πτώματα της Beryl και της Geraldine

Συγχυσμένος και ταραγμένος ο Evans, αρχίζει να αναρωτιέται για το κατά πόσον ο Christie υπήρξε ειλικρινής μαζί του. Δίνει δεύτερη κατάθεση, κατά την οποία αλλάζει την ιστορία του και εμπλέκει τον Christie, για πρώτη φορά, ως τον άνθρωπο που έκανε στη Beryl έκτρωση και προκάλεσε το θάνατό της. Η αστυνομία ερευνά το σπίτι της οδού Rillington για άλλη μια φορά, και ανακαλύπτει τα πτώματα της Beryl και της Geraldine σε ένα μικρό πλυσταριό στον κήπο του σπιτιού. Η Geraldine είχε ακόμα περασμένη στο λαιμό της μιαν αντρική γραβάτα, που είχε χρησιμοποιηθεί για το στραγγαλισμό της.

Η αστυνομία πιστεύει πως έχει να κάνει με ένα οικογενειακό έγκλημα, χωρίς να υποψιάζεται πως έχει διασταυρωθεί με έναν serial killer. Η νεκροψία αποδεικνύει πως και τα δύο θύματα πέθαναν από στραγγαλισμό, και ο ισχυρισμός του Evans για έκτρωση που πήγε στραβά, καταρρέει.

Ο Evans μεταφέρεται στο Λονδίνο και, χωρίς να συμβουλευτεί δικηγόρο, αλλάζει για άλλη μια φορά την κατάθεσή του και παραδέχεται πως σκότωσε τη γυναίκα και την κόρη του και έκρυψε τα πτώματά τους στο πλυσταριό.

Αυτά που δεν έμαθαν οι ένορκοι

Τον Ιανουάριο του 1950, ο Evans οδηγείται σε δίκη, έξι εβδομάδες μετά τη σύλληψή του. Οι ένορκοι δεν πληροφορήθηκαν ποτέ δύο σημαντικά γεγονότα.

Κατ’ αρχήν βρέθηκαν αποδείξεις ότι η Beryl είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά μετά θάνατον, κάτι που ήταν τελείως ανακόλουθο με την εκδοχή του Evans για τα γεγονότα.

Δεύτερον, δύο εργάτες που είχαν επισκευάσει το πλυσταριό ήταν έτοιμοι να καταθέσουν πως όταν εκείνοι δούλεψαν εκεί, αρκετές ημέρες μετά από την ημερομηνία που ο Evans ισχυριζόταν πως είχε κρύψει τα πτώματα, δεν υπήρχε τίποτα. Αυτό συνέβη γιατί ο Christie μετέφερε τα πτώματα στο πλυσταριό δύο εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών εκεί, από τους εργάτες.

Οι δυο εργάτες δεν κλήθηκαν ποτέ να καταθέσουν και οι ένορκοι, πεισμένοι για την ενοχή του Evans, λόγω της αδύναμης κατάθεσής του και εντυπωσιασμένοι από την εμφάνιση του Christie στο δικαστήριο, ο οποίος αρνήθηκε κατηγορηματικά οποιαδήποτε εμπλοκή στην υπόθεση, χρειάστηκαν μόνο 40 λεπτά για να τον κηρύξουν ένοχο για το φόνο της κόρης του.

Το Δικαστήριο αποφάσισε να μην τον καταδικάσει για το φόνο της γυναίκας του, γιατί οι αποδείξεις δεν ήταν ισχυρές. Μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 9 Μαρτίου του 1950, ο Evanς εκτελείται δι’ απαγχονισμού στη φυλακή του Pentonville.


Συνεχίζεται