Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (II)

Ένα νεαρό θύμα
Τους επόμενους τρεις μήνες δεν συνέβη τίποτα και η Βοστώνη ανάσανε. Η αστυνομία βρήκε χρόνο να ελέγξει οποιονδήποτε, κατά τη γνώμη της, έχρηζε ελέγχου. Τίποτα δεν προέκυψε, εκτός από μια μακροσκελή λίστα ατόμων που, κανένα από αυτά, δεν ήταν ο Στραγγαλιστής. Η ήρεμη περίοδος τελείωσε στις 5 Δεκεμβρίου του 1962, όταν η Sophie Clark, μια δημοφιλής και ελκυστική Αφροαμερικανίδα, φοιτήτρια στο Ινστιτούτο Ιατρικής Τεχνολογίας του Carnegie, βρέθηκε νεκρή από τις δύο της συγκατοίκους. Το διαμέρισμα που μοιραζόταν η Sophie με τις δυο άλλες κοπέλες ήταν μόλις δυο τετράγωνα μακριά από εκείνο της Anna Sleser.

Η Sophie βρισκόταν γυμνή στο σαλόνι, με τα πόδια ανοιχτά, στραγγαλισμένη με τρεις νάιλον κάλτσες της, οι οποίες ήταν σφιχτά δεμένες γύρω από το λαιμό της. Το μισοφόρι της ήταν κι αυτό δεμένο στο λαιμό της. Υπήρχαν ενδείξεις σεξουαλικής κακοποίησης και βρέθηκε σπέρμα στο χαλί, κοντά στο πτώμα της.

Δεν βρέθηκαν ίχνη παραβίασης του διαμερίσματος, αλλά η Sophie είχε ψύχωση με την ασφάλεια και είχε επιμείνει στο να μπει μια δεύτερη κλειδαριά στην πόρτα του διαμερίσματος. Ρωτούσε πάντα ποιος είναι πριν ανοίξει την πόρτα, παρ’ όλα αυτά ο δολοφόνος την έπεισε με κάποιο τρόπο να τον βάλει μέσα. Η Sophie είχε παλέψει με τον δολοφόνο της, ο οποίος είχε ψάξει όλο το διαμέρισμα και είχε εξετάσει τη συλλογή της δίσκων κλασσικής μουσικής. Την ώρα που την επισκέφθηκε ο Στραγγαλιστής, έγραφε ένα γράμμα στον φίλο της. Η Sophie δεν έβγαινε με κανέναν στην περιοχή της Βοστώνης και ήταν πολύ επιφυλακτική με το άλλο φύλο. Η δολοφονία της Sophie διέφερε σε αρκετά σημεία από τις προηγούμενες. Ήταν νέα, μαύρη και δεν ζούσε μόνη. Επίσης, για πρώτη φορά, βρέθηκε σπέρμα στον τόπο του εγκλήματος.

Όταν η αστυνομία ανέκρινε τους γείτονες, η κ. Marcella Lulka, η οποία ζούσε στο ίδιο κτήριο, ανέφερε ότι γύρω στις 2.20’ το απόγευμα, ένας άντρας χτύπησε την πόρτα του διαμερίσματός της και της είπε ότι ο επιστάτης τον είχε στείλει να βάψει το διαμέρισμά της. Στη συνέχεια της είπε ότι θα έπρεπε να επισκευάσει το ταβάνι του μπάνιου και τη συνεχάρη για το ωραίο της σώμα. «Έχετε σκεφτεί ποτέ να γίνετε μοντέλο?», τη ρώτησε. Η κ. Lulka έφερε το δάχτυλο στα χείλη της και ο άντρας θύμωσε. Η διάθεσή του φαινόταν να έχει πολλές μεταπτώσεις. «Ο άντρας μου κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο», του είπε. Τότε εκείνος ισχυρίστηκε πως είχε κάνει λάθος στο διαμέρισμα και έφυγε βιαστικά. Η περιγραφή που έκανε η κ. Lulka, μιλούσε για έναν άντρα μεταξύ 25 και 30 ετών, μέσου αναστήματος και με καστανά μαλλιά, που φορούσε ένα σκούρο μπουφάν και σκούρο πράσινο παντελόνι.

Ήταν αυτός ο Στραγγαλιστής? Είναι πολύ πιθανόν, μιας και ο επιστάτης του κτηρίου δεν είχε στείλει κανέναν να κάνει δουλειά στα διαμερίσματα. Επίσης, η ώρα θανάτου της Sophie Clark, προσδιορίστηκε γύρω στις 2.30’ το απόγευμα.


Περισσότερα θύματα
Τρεις εβδομάδες αργότερα, η 23χρονη patricia Bissette, μια γραμματέας σε μια εταιρία της Βοστώνης, ανακαλύφθηκε νεκρή τη Δευτέρα, στις 31 Δεκεμβρίου του 1962, όταν το αφεντικό της ανησύχησε για εκείνη. Πήγε το πρωί στο διαμέρισμά της για να την πάρει, όπως κάθε μέρα, αλλά δεν άνοιγε την πόρτα. Όταν δεν εμφανίστηκε στη δουλειά, επέστρεψε στο διαμέρισμά της, το οποίο ήταν στην ίδια περιοχή με εκείνα της Anne Slesers και της Sophie Clark. Το διαμέρισμα ήταν κλειδωμένο, έτσι το αφεντικό της με τη βοήθεια ενός φύλακα, σκαρφάλωσε σ’ ένα παράθυρο και μπήκε.

Τη βρήκαν ανάσκελα στο κρεβάτι της με τα σκεπάσματα τραβηγμένα μέχρι το σαγόνι της. Έμοιαζε να κοιμάται. Κάτω από τα σκεπάσματα, είχε αρκετές κάλτσες δεμένες στο λαιμό της, καθώς και μια μπλούζα. Υπήρχαν ίχνη πρόσφατης σεξουαλικής δραστηριότητας και ήταν έγκυος. Υπήρχαν αμυχές και εκδορές στον πρωκτό της. Ο δολοφόνος είχε ψάξει το διαμέρισμα.

Για δυο, ακόμη, μήνες τα πράγματα ηρέμησαν και η αστυνομία συνέχισε να ψάχνει για ίχνη που θα μπορούσαν να συνδέσουν αυτές τις γυναίκες μεταξύ τους, για κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να τις έχει γνωρίσει όλες, κάποιον κοινό τόπο που θα μπορούσαν να συχνάζουν. Άτομα με παντός είδους διαταραχές ελέγχθηκαν ξανά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Στις αρχές του Μάρτη του 1963, 25 μίλια βόρεια από τη Βοστώνη, στο Lawrence, η 68χρονη Mary Brown βρίσκεται στο διαμέρισμά της ξυλοκοπημένη έως θανάτου. Είχε επίσης στραγγαλιστεί και βιαστεί. Δυο μήνες αργότερα ο θάνατος επιστρέφει στη Βοστώνη. Στις 8 Μαΐου, η Beverly Samans, μια όμορφη 23ρονη απόφοιτη πανεπιστημίου, δεν εμφανίζεται στην πρόβα της χορωδίας στην οποία συμμετέχει. Ο φίλος της πηγαίνει σπίτι της και ανοίγει με το κλειδί που εκείνη του είχε δώσει.

Την είδε μόλις μπήκε. Ξαπλωμένη σε έναν καναπέ-κρεβάτι, με τα πόδια ανοιχτά. Τα χέρια της είναι δεμένα πίσω από το κεφάλι της με ένα από τα φουλάρια της. Στο λαιμό της είναι περασμένα μια νάιλον κάλτσα και δυο μαντήλια δεμένα μεταξύ τους. Ένα κομμάτι πανί σκεπάζει το πρόσωπό της από το στόμα και πάνω και ένα άλλο είναι χωμένο μέσα στο στόμα της. Αν και η Beverly δίνει την εντύπωση πως έχει στραγγαλιστεί, στην πραγματικότητα έχει πεθάνει από τις τέσσερις μαχαιριές στο λαιμό της. Συνολικά έχει δεχτεί 22 μαχαιριές, 18 από τις οποίες είναι στο αριστερό της στήθος, σχηματίζοντας έναν στόχο. Τα δεσμά στο λαιμό της είναι «διακοσμητικά» και δεν είναι αρκετά σφιχτά ώστε να την στραγγαλίσουν. Από την ώρα του θανάτου της έχουν περάσει 48 έως 72 ώρες. Η Beverly σπούδαζε για να γίνει τραγουδίστρια όπερας και σκόπευε να δοκιμάσει την τύχη της στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης. Η αστυνομία υπέθεσε ότι λόγω του τραγουδιού είχε αναπτύξει τους μύες του λαιμού της, γεγονός που κατέστησε δύσκολο το στραγγαλισμό της και οδήγησε στο μαχαίρωμα.


Το Μέντιουμ
Η αστυνομία είχε αρχίσει να απελπίζεται. Κάποιος τους έφερε σε επαφή με έναν κειμενογράφο, τον Paul Gordon, ο οποίος υποτίθεται πως είχε διορατικές δυνάμεις, και που ισχυριζόταν πως ήξερε ποιος ήταν ο Στραγγαλιστής και μπορούσε να τον περιγράψει. Η αστυνομία αρπάχτηκε από αυτή την πιθανότητα και ο Paul άρχισε την περιγραφή του άντρα που σκότωσε την Anna Slesers:

«Τον βλέπω. Είναι αρκετά ψηλός με κοκαλιάρικα χέρια, χλωμό λευκό δέρμα, βουλιαγμένα μάτια. Τα μάτια του με εντυπωσίασαν. Τα μαλλιά του με προβλημάτισαν γιατί έχει τη συνήθεια να σπρώχνει πίσω μια μικρή μπούκλα που του πέφτει στα μάτια. Του λείπει ένα δόντι, επάνω δεξιά. Είναι σε κάποιο νοσοκομείο ή ίδρυμα. Δεν είναι υπό περιορισμό γιατί τον βλέπω να περπατά σε ένα λιβάδι. Έχει πολλά προβλήματα. Συνήθιζε να χτυπάει τη μητέρα του, η οποία ήταν μια ηλίθια, αυταρχική γυναίκα, και τις δύο του αδελφές με τις μίζερες ζωές. Η οικογένεια κατάγεται από το Maine ή το Vermont. Είναι τρομερά μοναχικός, όταν είναι στην πόλη. Τον βλέπω να κοιμάται σε υπόγεια, αλλά του αρέσει να περιπλανιέται στην πόλη χαζεύοντας τις γυναίκες, προσπαθώντας να βρίσκεται όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά τους. Βλέπετε, ο φουκαράς αναζητεί διαρκώς τη μητέρα του, αλλά δεν τη βρίσκει γιατί έχει πεθάνει».

Ένας από τους αστυνομικούς έφερε φωτογραφίες διαφόρων ανδρών που είχαν συλληφθεί να κάνουν διαρρήξεις στην περιοχή. Ο Gordon υπέδειξε έναν από αυτούς, τον Arnold Wallace, ως τον Στραγγαλιστή. Ο Wallace ήταν ένας 26χρονος ψυχικά ασθενής στο Κρατικό Νοσοκομείο της Βοστώνης, που είχε δικαίωμα εξόδου. Λίγες μέρες νωρίτερα περιπλανιόταν στην περιοχή και κοιμόταν στα υπόγεια πολυκατοικιών. Ήταν βίαιος και είχε χτυπήσει τη μητέρα του αρκετές φορές.

Στη συνέχεια ο Gordon μίλησε για τη δολοφονία της Sophie Clark και περιέγραψε το διαμέρισμά της με εκπληκτικές λεπτομέρειες, σαν να το είχε επισκεφθεί. Είπε ότι ο δολοφόνος της ήταν ένας μεγαλόσωμος, γεροδεμένος μαύρος άντρας τον οποίο η Sophie γνώρισε. Οι αστυνομικοί σάστισαν με την ακρίβεια της περιγραφής του διαμερίσματος. Επίσης η κατά τον Gordon περιγραφή του δολοφόνου, ταίριαζε με αυτή του Lewis Barnett, ήδη ύποπτου για το φόνο της Sophie. Είχαν βγει μαζί για μια φορά και ήταν πιθανό η Sophie να του επέτρεψε την είσοδο στο διαμέρισμά της.

Όταν οι αστυνομικοί επισκέφθηκαν το νοσοκομείο για να μιλήσουν στον Wallace, ανακάλυψαν πως είχε δραπετεύσει 5-6 φορές, που συνέπιπταν με τους στραγγαλισμούς. Ο Gordon είχε πάει μαζί τους για να δει κι εκείνος τον Wallace. «Αυτός είναι!», τους είπε. Όμως, σε έρευνα που έκαναν, ανακάλυψαν ότι ο Gordon είχε επισκεφθεί το νοσοκομείο πριν πάει στην αστυνομία, άρα μπορεί να είχε δει εκεί τον Wallace. Ίσως όλη η υπόθεση να ήταν απάτη. Ίσως ο ίδιος ο Gordon να ήταν ο Στραγγαλιστής.

Ο Wallace, το IQ του οποίου ήταν μεταξύ 60 και 70, υπεβλήθη σε τεστ ανίχνευσης ψεύδους. Η χαμηλή νοημοσύνη του και η ανικανότητά του να διακρίνει το πραγματικό από το φανταστικό, έκαναν την επικοινωνία δύσκολη. Το τεστ δεν κατέληξε σε συμπέρασμα και ο Wallace οδηγήθηκε πίσω στο νοσοκομείο, ενώ η αστυνομία άρχισε να εξετάζει όλες αυτές τις συμπτωματικές ενδείξεις.


Οι δολοφονίες συνεχίζονται
Το καλοκαίρι του 1963 κύλησε χωρίς δολοφονίες. Ύστερα, στις 8 Σεπτέμβρη, στο Salem, η Evelyn Corbin, μια όμορφη 58χρονη ζωντοχήρα, η οποία έδειχνε τουλάχιστον 10 χρόνια νεώτερη, βρέθηκε δολοφονημένη.

Είχε στραγγαλιστεί με δυο νάιλον κάλτσες της. Βρίσκονταν διαγώνια στο κρεβάτι και γυμνή. Η κιλότα της ήταν χωμένη στο στόμα της. Γύρω από το κρεβάτι βρέθηκαν χαρτομάντιλα με ίχνη κραγιόν και σπέρματος. Σπέρμα βρέθηκε και στο στόμα της, αλλά όχι στον κόλπο της. Το κλειδωμένο της διαμέρισμα είχε ψαχτεί αλλά τίποτα δεν είχε κλαπεί. Ένας δίσκος με τα κοσμήματά της βρέθηκε στο πάτωμα και το περιεχόμενο της τσάντας της είχε αδειαστεί στον καναπέ. Ένα παράξενο ίχνος που βρέθηκε έμεινε χωρίς εξήγηση: στη σκάλα της εξόδου κινδύνου, έξω από το παράθυρό της, βρέθηκε ένα φρέσκο ντόνατ, το οποίο δεν είχε αφήσει ή πετάξει εκεί κανείς από τους ενοίκους του κτηρίου.

Στις 25 Νοέμβρη, η Βοστώνη θρηνούσε το θάνατο του αγαπημένου της Προέδρου John F. Kennedy, ο οποίος είχε δολοφονηθεί τρεις μέρες νωρίτερα. Ενώ οι περισσότεροι αμερικανοί ήταν κολλημένοι στις τηλεοράσεις τους, η Joann Graff βιάστηκε και δολοφονήθηκε στο διαμέρισμά της.

Η πολύ συντηρητική και θρησκευόμενη 23χρονη βιομηχανική σχεδιάστρια, είχε πεθάνει λίγο πριν τον Πρόεδρο. Δυο νάιλον κάλτσες ήταν περίτεχνα δεμένες γύρω από το λαιμό της. Υπήρχαν σημάδια από δόντια στα στήθη της. Το εξωτερικό μέρος του κόλπου της ήταν ξεσκισμένο και ματωμένο.

Στις 3.25 το απόγευμα, ο φοιτητής που έμενε στο διαμέρισμα πάνω από το δικό της, άκουσε βήματα στο χωλ. Η σύζυγός του ανησυχούσε ότι κάποιος κατασκόπευε τριγυρνώντας στους διαδρόμους και έτσι πήγε στην πόρτα και προσπάθησε ν’ ακούσει. Όταν άκουσε χτύπημα στην πόρτα του απέναντι διαμερίσματος άνοιξε τη δική του. Αντίκρισε έναν άντρα περίπου 27 ετών, με μπριγιαντίνη στα μαλλιά και ντυμένο με σκούρο πράσινο παντελόνι και σκούρο πουκάμισο και μπουφάν. «Η Joann Graff μένει εδώ?», τον ρώτησε ο άνδρας και ο φοιτητής του εξήγησε ότι η κοπέλα έμενε στον κάτω όροφο. Λίγα λεπτά αργότερα άκουσε την πόρτα του κάτω διαμερίσματος να ανοίγει και να κλείνει και υπέθεσε ότι η Joann είχε δεχτεί τον επισκέπτη της. Δέκα λεπτά αργότερα ένας φίλος τηλεφώνησε στη Joann αλλά κανείς δεν απάντησε.

Το πρωί πριν από το θάνατο της Joann, σε ένα διπλανό διαμέρισμα, μια γυναίκα άκουσε κάποιον έξω από την πόρτα της. Στη συνέχεια είδε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί να γλιστρά κάτω από την πόρτα. Καθώς το παρατηρούσε σαν υπνωτισμένη να κινείται από τη μια άκρη στην άλλη, το χαρτί εξαφανίστηκε και άκουσε βήματα.

Είχε περάσει κάτι παραπάνω από έναν μήνα, όταν στις 4 Ιανουαρίου του 1964, δυο νεαρές γυναίκες επέστρεψαν σπίτι τους από τη δουλειά. Ανοίγοντας την πόρτα βρήκαν τη νέα τους συγκάτοικο, τη 19χρονη Mary Sullivan, δολοφονημένη με τον πιο αλλόκοτο και φρικιαστικό τρόπο.

Όπως και τα άλλα θύματα, η Mary Sullivan είχε στραγγαλιστεί. Πρώτα με μια σκούρα κάλτσα. Πάνω από αυτήν υπήρχε ένα μεταξωτό ροζ φουλάρι, δεμένο σε τεράστιο φιόγκο κάτω από το σαγόνι της. Και πάνω από αυτό ένα άλλο φουλάρι, ροζ με άσπρα λουλούδια. Μια κάρτα με φωτεινά χρώματα που έγραφε «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος» είχε στηριχτεί στα πόδια της.

Το χειρότερο, όμως ήταν άλλο: βρέθηκε καθιστή στο κρεβάτι της, με την πλάτη ακουμπισμένη στο κεφαλάρι. Παχύρρευστο υγρό, που έμοιαζε με σπέρμα, έτρεχε από το στόμα της πάνω στα γυμνά της στήθη. Ένα σκουπόξυλο είχε εμβολίσει τον κόλπο της.

Συνεχίζεται