Οι φόνοι της πεταλούδας (II)

Αν και οι ιστορίες της Louise Lawson και της Dot King έμειναν άρρηκτα δεμένες και έγιναν γνωστές ως «Οι φόνοι της πεταλούδας» στο Broadway της «άγριας» δεκαετίας του ’20, αν και οι δολοφονίες τους παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες, υπάρχει μια καθοριστική διαφορά μεταξύ τους. Και αυτή είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν από τις εφημερίδες και τα έντυπα της εποχής.

Ο τύπος υπήρξε ανελέητος με τη Dot, παρουσιάζοντάς τη ως γυναίκα ελευθερίων ηθών, που «τα ήθελε και τα έπαθε», που προκάλεσε, ενδεχομένως, το θάνατό της με τον τρόπο ζωής της.

Αντίθετα, τη Louise Lawson, γεννημένη στο Walnut Springs του Texas, που άφησε τη γενέτειρά της για να αναζητήσει τη φήμη και την τύχη της στο «Μεγάλο Μήλο», ο τύπος την πένθησε σαν μικρή επαρχιωτοπούλα, που παγιδεύτηκε από διαβολικές δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει.

Η δολοφονία της Louise Lawson

Η Lou Lawson ήταν 24 ετών, όταν δολοφονήθηκε στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη, που βρισκόταν στο Manhattan, δίπλα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Ανάμεσα στις νεαρές κοπέλες του χωριού της, η Lou θεωρούνταν η πιο ταλαντούχα. Τραγουδούσε στην τοπική εκκλησιαστική χορωδία και ήταν ήδη δεξιοτέχνις του πιάνου από την ηλικία των 12 ετών. Με ελάχιστη εμπειρία και με μόνο εφόδιο τα όνειρά της, άφησε το Τέξας στα 18 για να έρθει στη Νέα Υόρκη και να σταδιοδρομήσει ως καλλιτέχνις του Broadway.

Μετά από έξι χρόνια, το όνειρό της παρέμενε άπιαστο. Ήταν ένα από τα κορίτσια του μπαλέτου του Ziegfeld Follies στις αρχές του 1921, και έβγαζε 75 δολλάρια την εβδομάδα. Εμφανίστηκε ως κομπάρσα, για 20 δολλάρια, στην ταινία Way Down East του D.W. Griffith, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Lillian Gish.

Πέρα από αυτά, η καριέρα της Lou ως ηθοποιού ήταν ανύπαρκτη και η αστυνομία επιβεβαίωσε αργότερα ότι όλο το διάστημα της παραμονής της στη Νέα Υόρκη, είχε κερδίσει μόνο 245 δολλάρια ως ηθοποιός.

Όπως και η Dot King, έμπλεξε με τον κόσμο της νύχτας, με αποτέλεσμα να πάψει να ασχολείται με τις δημόσιες παραστάσεις και να αφοσιωθεί στις «ιδιωτικές». Μπορεί να τάραξε την επαρχιώτικη ηθική της, αλλά οι όποιες αναστολές υποχώρησαν μπροστά στο προφανές κέρδος. Την εποχή του θανάτου της η Lou κατέθετε σταθερά 500 δολλάρια την εβδομάδα στον τραπεζικό της λογαριασμό. Μετά το θάνατό της βρέθηκαν μετοχές της Brooklyn-Manhattan Transit Company (BMT), μιας από τις τρεις ιδιωτικές εταιρίες μετρό και σιδηροδρόμων, που εξυπηρετούσαν την πόλη της Νέας Υόρκης.

Αποδείχτηκε πως ο «Μπαμπάκας» της Lou ήταν ο Gerhardt H. Dahl, πρόεδρος της ΒΜΤ.

Ο Dahl, τον οποίο η Lou αποκαλούσε «Jerry Doll», παρουσιάστηκε αυθορμήτως στις αρχές μετά το θάνατό της και εξήγησε την αθώα σχέση του μαζί της, χωρίς, εντούτοις, να αρνηθεί κατηγορηματικά ότι ανάμεσά τους υπήρχε μια πιο στενή σχέση.

«Η δεσποινίς Lawson ήταν μια ταλαντούχα πιανίστρια και ως τέτοια με ενδιέφερε», είπε στους δημοσιογράφους ο παντρεμένος κάτοικος της Park Avenue. «Οποιαδήποτε εξαγωγή άλλου συμπεράσματος για τη σχέση μας, αποτελεί προσβολή της θανούσης».

Ο Dahl αρνήθηκε ότι αποτελούσε την προέλευση των 500 δολλαρίων που έμπαιναν κάθε εβδομάδα στο λογαριασμό της Lou και δεν μπόρεσε να διαφωτίσει τους αστυνομικούς ως προς το συγκεκριμένο θέμα.

Η Lou, πάντως, ζούσε πλουσιοπάροχα στη Νέα Υόρκη. Το διαμέρισμά της ήταν γεμάτο με τα καλύτερα έπιπλα, με ανατολίτικα χαλιά, ένα πανάκριβο πιάνο με ουρά, αυθεντικούς πίνακες ζωγραφικής και ακριβά κρύσταλλα και πορσελάνες. Η αστυνομία στάθηκε αδύνατον, μέσα από τα οικονομικά της αρχεία, να βρει αποδείξεις ότι η Lou είχε αγοράσει μόνη της αυτά τα πράγματα. Μοιραζόταν το διαμέρισμα με το κατοικίδιό της, ένα καθαρόαιμο Cairn Terrier, που άκουγε στο όνομα Texie.

Το τέλος της έφτασε στις 8 Φεβρουαρίου του 1924, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της Dot King.

Νωρίς το πρωί, δυο «σοβαροί κύριοι» έφθασαν στο διαμέρισμα της Lou, κουβαλώντας μια μεγάλη βαλίτσα. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ, και σύμφωνα με την κατάθεση του Thomas Kane, χειριστή του ανελκυστήρα, είπαν ότι της πήγαιναν μια παραγγελία λαθραίων ποτών.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι άνθρωποι αυτοί εμφανίστηκαν στο διαμέρισμα της Lou, γιατί τόσο ο Kane όσο και άλλοι θυμόντουσαν ένα παρόμοιο περιστατικό, περίπου έναν μήνα νωρίτερα, όπου οι άντρες είχαν εμφανιστεί φέρνοντας πάλι μια βαλίτσα με ποτά. Η Lou, η οποία είχε παρέα, αρνήθηκε να τους επιτρέψει την είσοδο στο διαμέρισμα. «Φέραμε τζιν και ήθελε ουίσκι», είπε ο ένας από αυτούς στον Kane. «Ξέρεις πως είναι οι γυναίκες».

Μια κοινή φίλη της Dot και της Lou, η Charlotte Wakefield, είπε στην αστυνομία για την προηγούμενη επίσκεψη και πόσο είχε ανησυχήσει τη Lou. «Δεν περίμενε καμία παράδοση ποτών και φώναξε στους άνδρες ότι δεν επρόκειτο να τα δεχτεί», είπε η Charlotte.

Οι άνδρες, προφανώς, είχαν μεγαλύτερη τύχη την Παρασκευή, 8 Φεβρουαρίου. Κατάφεραν να μπουν στο διαμέρισμα, όπου έδεσαν τη Lou με «τις μεταξωτές της κάλτσες και σκισμένες λωρίδες από εσώρουχα», τη φίμωσαν με ένα κομμάτι πανί και κάλυψαν το στόμα της με λευκοπλάστη. Η Lou πέθανε από ασφυξία.

Όπως και στην περίπτωση της Dot King, ήταν η καμαριέρα που ανακάλυψε το πτώμα της Lou. Μια έρευνα στο διαμέρισμα αποκάλυψε πως έλειπαν κοσμήματα αξίας περίπου 20.000 δολλαρίων. Η Texie ήταν δεμένη σε ένα άλλο δωμάτιο. Μετά από συνεντεύξεις με τους ενοίκους της πολυκατοικίας, η αστυνομία κατέληξε στο συμπέρασμα πως η Lou γνώριζε τους δολοφόνους της αφενός, και πως είχαν ξαναβρεθεί στο διαμέρισμα αφετέρου, γιατί η Texie, η οποία γαύγιζε πάντα τους αγνώστους, δεν ακούστηκε καθόλου την ημέρα της δολοφονίας της Lou. Η υπόθεση μπήκε γρήγορα στο αρχείο και η θεωρία που επικράτησε ήταν πως η Lou είχε πέσει θύμα συμμορίας που εκμεταλλεύονταν γυναίκες στην κατάστασή της. Στην πόρτα του διαμερίσματός της βρέθηκε ένα κωδικοποιημένο μήνυμα, που όταν αποκρυπτογραφήθηκε έγραφε: «Η Louise Lawson είναι πολύ καιρό μόνη».

Προφανώς η συμμορία σύχναζε στα ίδια νυχτερινά κέντρα με μια παρέα γυναικών, θαμώνων των καμπαρέ, στην οποία ανήκαν αμφότερες η Dot και η Lou. Παρατηρούσαν ποιες από τις κοπέλες δέχονταν πλούσια δώρα από τους γενναιόδωρους «μπαμπάδες», ή ποιες είχαν ισχυρούς «αγαπημένους». Στη συνέχεια οι γυναίκες παγιδεύονταν από τη συμμορία. Στην περίπτωση της Lou έψαχναν για κοσμήματα, ενώ σε αυτή της Dot μάλλον έψαχναν για αποδεικτικά στοιχεία ώστε να εκβιάσουν τον εραστή της (αυτό πριν την μαρτυρία της Aurelia) . «Τα κορίτσια σπάνια μιλάνε», είπε ένα από τα θύματα στην αστυνομία. «Φοβούνται. Αν της πάρουν τα κοσμήματά της, λέει στις φίλες της πως τα έχασε ή τα πούλησε». Η αστυνομία, παράλληλα με την έρευνα για τον εντοπισμό των δύο δολοφόνων που είδε ο Kane, έψαχνε και για έναν θηλυκό συνεργό τους, ο ρόλος του οποίου ήταν να πιάνει φιλίες με τα κορίτσια και να εξακριβώνει ποια απ’ αυτά άξιζαν το ενδιαφέρον της συμμορίας.

Υπήρξε, όμως, και μια άλλη, πιο περίεργη εκδοχή για το φόνο της Lou.

«Η Dot και η Lou ήταν πάντα μαζί και έκαναν πολλή παρέα, πριν τη δολοφονία της Dot», είπε μια άλλη κοπέλα της παρέας, η Hilda Ferguson. «Πάντα σκεπτόμουν ότι η Lou ήξερε πολλά περισσότερα για το θάνατο της Dot απ’ όσα τολμούσε να πει και ότι αν μιλούσε πολλοί θα έβρισκαν το μπελά τους».

Η Louise Lawson θάφτηκε στο κοιμητήριο της πόλης που γεννήθηκε.

ΠΗΓΗ: Mark Gribben, Unsolved Cases: The Butterfly Murders