Αστυνομικό μυθιστόρημα III: Αγγλική παράδοση και εξέλιξη

ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ

Φτάνοντας στο τέλος του αιώνα, η σκηνή του αγγλικού αστυνομικού μυθιστορήματος παραμένει αποσπασματική, αλλά γεμάτη διαφορετικές τάσεις, η καθεμία από τις οποίες αντικατοπτρίζει μέρος της παλαιάς δόξας και συγχρόνως τα σπέρματα μιας εκπληκτικής ανανέωσης του είδους.

Η κυρίαρχη τάση είναι το παραδοσιακό χαμηλών τόνων αστυνομικό μυστήριο. Τα εγγόνια του Σέρλοκ Χολμς, της Αγκάθα Κρίστι και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι της Χρυσής Εποχής εξακολουθούν να αναρωτιούνται με βρετανικό φλέγμα «ποιός είναι ο δολοφόνος», παίζοντας το παιχνίδι σύμφωνα με τους κλασικούς κανόνες.

Πολλοί προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν το είδος, προσθέτοντας κάποια δόση ρεαλισμού στο αφήγημά τους, ωστόσο δεν το κάνουν με την καρδιά τους. Θα προτιμούσαν η πλοκή της ιστορίας του να διεξαγόταν στην Αγγλία της δεκαετίας του ‘30, την εποχή όπου οι πολλές ερωτήσεις πάνω στη σεξουαλική ζωή και άλλα σύγχρονα διλήμματα δεν επιτρέπονταν.

Μια εποχή όπου η εργατική τάξη δεν υπήρχε -εκτός αν χρειαζόταν ο συγγραφέας κάποιο γραφικό πρόσωπο για τις ανάγκες του έργου του-, όπου το καλό και το κακό ήταν δύο ξεχωριστά πράγματα, χωρίς καμία ενδιάμεση απόχρωση που θα μπορούσε να ρίξει κάποια σκιά αβεβαιότητας.

Ωστόσο, αυτή η μορφή του παλαιομοδίτικου βρετανικού αστυνομικού μυθιστορήματος αποκτά σήμερα οπαδούς μεταξύ των συγγραφέων αστυνομικών από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι οποίοι τοποθετούν την πλοκή των μυθιστορημάτων τους στην Αγγλία, όπως η Elisabeth George, η Martha Grimes, η Deborah Gronbie, μεταξύ των πιο γνωστών.

Από την εποχή του «Ονόματος του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο, το διήγημα ιστορικού μυστηρίου γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, προοθώντας την Ellis Peters στην κορυφή των μπεστ σέλερ και την οποία ακολούθησε πληθώρα συγγραφέων που εξερευνούσαν όλες τις ιστορικές εποχές, από την Αίγυπτο των Φαραώ ως τη βικτωριανή εποχή.

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη τάση στο χώρο του λογοτεχνικού εγκλήματος στην Αγγλία, που εκφράζεται από μια ομάδα συγγραφέων, οι οποίοι εμπνευσμένοι από την Πατρίτσια Χάισμιθ και την παραδοσιακή ηθογραφία αντιμετωπίζουν με σθένος θέματα σεξουαλικής ταυτότητας, ανθρώπινων συγκινήσεων και απελπισμένων ψυχισμών. Φυσικά, πρώτη και καλύτερη στο είδος αυτό είναι η Ρουθ Ρέντελ (και πολύ περισσότερο όταν γράφει με το ψευδώνυμο Barbara Vine), αλλά και άλλες νέες φωνές, Minette Walters, Frances Fyfield, Janet Neel, Susan Moody...

Ξεχωριστή θέση στο αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα κατέχει ο Robin Cook που δίνει μέσα από τα βιβλία του μια πένθιμη αλλά ρεαλιστική εικόνα της Αγγλίας και των Αγγλων.